μου λέει τις προάλλες το βαφτιστήρι μου "νονά, το Σάββατο θα είμαι σε μια live σκηνή στου Ψυρρή, όπου θα παίζουν κάτι φίλοι μου. ελα!". σπουδάζει και στην Αγγλία ο γλυκούλης μου, είχα να τον δω πολύ καιρό, λέω ας παει στα κομμάτια θα παω. να σημειωθεί εδώ ότι το βαφτιστήρι είναι λίγο ψωνάκι, απόφοιτος κολεγίου, τ-σερτ με απαραίτητα σηκωμένο γιακά και ροζ ολ σταρ. σούρνω αγόρι αλα μπρατσέτα και πάμε. το μαγαζί όπως αποδείχθηκε είχε δυο ορόφους [???] στους οποίους έπαιζαν διαφορετικά live συγκροτήματα και αφού μας σκαναρε κατάλληλα ο τύπος στην πόρτα [δέκα ευρώ είσοδος ΧΩΡΙΣ ποτο σε ένα χαμομπαρο στου Ψυρρή όλα αυτά..] μας λέει "για τον πρώτο είστε".
μπαίνουμε μέσα, εξαερισμός πουθενά, τζιβες και ΒΠ ράστα ποντικοουρες παντού, κοινώς η κόλαση του Δάντη. έψαξα λίγο ανάμεσα στα άλουστα νεόπλουτα κεφάλια πουθενά το βαφτιστήρι. ο τραγουδιστής από την άλλη στο μικρόφωνο τεράστιο φούσκωμα που βρίσκεται on stage, ούτε ο Ozzy τέτοιο κοκκορεμα. oh well λες, είναι μικρά ας το ζήσουν
αποφασίσαμε με το αγόρι ότι το μόνο ποτο που θα μπορούσαμε να πιούμε για να αντέξουμε την κατάσταση ήταν καθαρό πετρέλαιο, αλλά δυστυχώς τους είχε τελειώσει. το live αρχίζει με κάτι εντελώς αποτυχημένα ανέκδοτα που θα έκαναν τον Λαζοπουλο να κατουρησει το βρακάκι του από τα γέλια και εκεί που είμαστε έτοιμοι να κρεμαστουμε, αρχίζουν να παίζουν το πρώτο τους τραγούδι. κάπου εκεί ένιωσα ότι με έβαλαν σε μια κάψουλα και μεταφέρθηκα στον χωροχρόνο σε μια εποχή που το "Μ' αρέσει να μην λέω πολλά" από τα Υπόγεια Ρεύματα for crying out loud ήταν ότι πιο κουλ μπορούσες να ακούσεις στο πούλμαν για την τετραήμερη του γυμνασίου στην Θεσσαλονίκη, άμα ήθελες να έχεις όλα τα παιδάκια ντοπαρισμένα μέχρι να φτάσουμε στον τελικό προορισμό .
υπάρχει και χειρότερο: όλοι ήξεραν τα λόγια, όλοι σιγοτραγουδουσαν ΚΑΙ ο τραγουδιστής πάνω στο πικ μας προέτρεψε να το τραγουδήσουμε "με παλαμάκια τώρα". και έτσι απλά αποφάσισα να μην ξαναβγώ ποτε ξανά και αφού γύρισα σπίτι έκαψα όλες τις κασέτες που είχα μαγνητοφωνήσει από το ράδιο καλλιτεχνουπολη.
