Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

σημεια και τερατα

είμαι πάλι σ' αυτό το φριχτό "in between" σημείο που δηλαδή είμαι με το ένα πόδι εδώ και φουλ και πάμε, και με το άλλο πόδι είμαι σε μια πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα με αληθινές προοπτικές για καριέρα και ποιότητα ζωής [δεν ζητάω πολλά η δόλια]. είμαι πάλι σ' αυτόν τον εφιαλτικό μονόδρομο που οι άπειρες δημιουργικές ιδέες κατακλύζουν το μυαλό μου [μια απ' αυτές θα γίνει πράξη σε λίγες μέρες και είμαι όντως πολύ ενθουσιασμένη γι' αυτό] και η τραγική και μίζερη καθημερινότητα τις βάζει πάλι στο "on hold" ντουλαπάκι. είμαι πάλι σ' αυτό το γαμημένο σημείο που περιμένω την λύση να έρθει να με βρει από το να κάτσω να την ψάξω εγώ. είμαι πάλι σ' αυτό το σημείο που ενώ ξέρω [και παραδόξως αυτή τη φορά μπορώ] που θα είμαι ευτυχισμένη και τι θα μου κάνει καλό, δίνω ευκαιρίες μπας και κάτι αλλάξει στο σήμερα, στο αύριο, στο τώρα. φυσικά τίποτα δεν αλλάζει και εγώ μένω να κάνω όνειρα τα οποία δεν θα αφήσω απραγματοποίητα [λέω] αλλά ίσως τα ξαναπιάσω μια άλλη στιγμή?
ξέρω κι εγώ.
ναι είναι σάπια η κατάσταση πια "εδώ", ναι τίποτα δεν προχωράει, ναι όλα είναι καθημερινά πιο δύσκολα και ναι βασικά αυτά είναι τα πιο βασικά μου προβλήματα, αλλά είναι τόσο
"σοβαρά" που να με κάνουν να παρατήσω φίλους, δουλειά και οικογένεια και να φύγω για τα ξένα? όχι, το πρόβλημα μου δεν είναι ότι δεν μπορώ γιατί το έχω ξανακάνει στο παρελθόν και ξέρω ότι με όποιους πραγματικά θέλεις και θέλουν να κρατάς επαφή ακόμα κι αν χρειάζεται να ξαγρυπνήσεις στο skype για να ενώσεις τις δεκαπέντε ώρες διαφοράς, κρατάς. αυτό που με προβληματίζει είναι πως μηδενίζεις το κοντέρ? ότι έχεις χτίσει εδώ, για ότι έχεις παλέψει και ότι μίζερο και σκατένιο αποτέλεσμα έχεις καταφέρει, είναι η ζωή σου. οπότε μάλλον φτάνεις σ' αυτό το σημείο που λες ότι χάλια ξεχάλια έτσι είναι και εγώ θα προσπαθήσω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ με ότι έχω ή ότι δεν έχω και να "κάνω την κρίση ευκαιρία".
την αγαπημένη μου ατάκα μέχρι μερικούς μήνες.
όταν ακόμα το πορτοφόλι μου είχε παραπάνω από 2 ευρώ πέντε μέρες μετά την πληρωμή μου, όταν είχα και δεύτερη δουλειά που ναι μεν που απασχολούσε πολύ χρόνο αλλά μου έδινε ένα extra something δημιουργικότητας, τότε που ακόμα κι αν δεν είχα βενζίνη μπορούσα να βγω για ένα early ποτό με το μετρό, τότε που στα πρώτα κρύα καθόμουν πάνω στο καυτό καλοριφέρ και κοίταγα έξω από το παράθυρο.
τότε που όλα αυτά τα μικρά με έκανα χαρούμενη για παραπάνω από δυο δευτερόλεπτα.
oh well....