Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

ποσο τους ζηλεψα

διαβάζω στην αγγλική Vogue Ιουνίου για ένα event που έτρεξε πριν κάποιες μέρες στο Λονδίνο, το street lights (9-15 Μαΐου) στο οποίο συνέβη το εξής συγκλονιστικό: τον προηγούμενο Οκτώβριο, η Carol Wooton, σε μια στιγμή που απ' ότι φαίνεται θα αλλάξει τον τρόπο που τα καταστήματα κοσμημάτων διακοσμούν τις βιτρίνες τους, σκέφτηκε να "δέσει" μαθητές από τα δυο καλύτερα βρετανικά πανεπιστήμια τεχνών, μαζί με πασίγνωστους (και πανάκριβους) οίκους κοσμημάτων και αυτό που θα προέκυπτε από την συνεργασία να γίνει η βιτρίνα του κάθε καταστήματος, του αντίστοιχου οίκου, στην Bond str. τις μέρες που θα διαρκούσε το street lights.
φοιτητές από τα τμήματα σχεδίασης κοσμημάτων (goldsmithing, silversmithing, metalwork and jewellery) των Royal College of Art και Central Saint Martins συνεργάζονται με τους Chanel, Chaumet, Boucheron, De Beers, Cartier, Tiffany, Chopard και όλων των άλλων που ξέρεις, και ανοίγουν τις πόρτες των δημιουργικών και σχεδιαστικών γραφείων τους, και τα αυτιά των CEO και window displayers τους με 39χρονη εμπειρία, σε νέα παιδιά με ιδέες και φαντασία για να τους ξεσκουριάσουν και να τους φυσήξουν νέους αέρηδες στα ήδη φουσκωμένα πανιά τους.
μετά από έρευνες που λένε ότι μια βιτρίνα έχει μόνο 3 δευτερόλεπτα χρόνο για να κερδίσει ή όχι τον περαστικό, οι φοιτητές σκέφτηκαν από οπτικές ψευδαισθήσεις που θα κάνουν τον κάθε έναν που θα περνάει έξω να φαίνεται σαν να φοράει κοσμήματα του οίκου, μέχρι 3D installations με διαμάντια (Harry Winston), και λιοντάρια σε φυσικό μέγεθος που θα κρατάνε στο στόμα τους μια LED οθόνη στην οποία όσοι στέκονται απέξω θα φαίνονται σαν να φοράνε βασιλικές τιάρες (Garrard). φυσικά όλοι οι creative directors και designers των οίκων έχουν αγκαλιάσει με τόσο ενθουσιασμό το όλο project που οι προτάσεις για συνεργασία μετά το πέρας του event έχουν ήδη πέσει στους περισσότερους φοιτητές. κάποιοι οίκοι που δεν μπόρεσαν φέτος (όπως ο Graff) δεσμεύονται να συμμετέχουν του χρόνου, σε κάτι που απ' ότι φαίνεται θα γίνει θεσμός. γεγονός που όλοι ελπίζουν να συμβεί, καθώς το όλο εγχείρημα δίνει μια απίστευτη insight και hands on γνώση σε όλους τους φοιτητές για ότι πρόκειται να ακολουθήσει στην μετά πανεπιστημιακή ζωή τους, με ευκαιρία να συνεργαστούν και να γνωρίσουν υπό τις καλύτερες συνθήκες τα μεγαλύτερα ονόματα στην παγκόσμια αγορά κοσμήματος. από την άλλη, αυτή η συνεργασία αποδείχθηκε τρομερά ευρηματική και ευεργετική και για τους οίκους κοσμημάτων μιας και οι περισσότεροι σχεδιαστές και window displayers δηλώνουν ότι έχουν στερέψει από ιδέες και το μόνο feeling που μένει μετά από κάθε δημιουργικό meeting που έχουν με τα team τους είναι αυτό της βαρεμάρας (!!!).
ακόμα και masters στις βιτρίνες κοσμημάτων όπως ο οίκος Tiffany που έχει αποτυπώσει στις βιτρίνες του από μινιατούρες γαλλικών κήπων τύπου Βερσαλίες, και installations πουλιών που "τραβάνε" διαμαντένια κολιέ από το πάτωμα.
είναι περιττό φυσικά να αναφέρω ότι από τον 4o κιόλας μήνα δημιουργίας αυτού του project, ο δήμαρχος του Λονδίνου θέλησε να υποστηρίξει το όλο εγχείρημα καθώς όπως είπε "θα είναι μια καταπληκτική ευκαιρία να προβληθεί το ταλέντο των νέων".

ο κος. καίσαρης, ο οίκος λαλαούνη, ο βιλδιρίδης ή η έλενα μακρή-λυμπέρη δεν ξέρω μήπως έχουν κάποια παρόμοια ιδέα ή το αντίστοιχο τμήμα κάποιου ελληνικού πανεπιστημίου μήπως θα ήθελε να διοργανώσει κάτι τέτοιο?
αλλά μωρέ φοβάμαι ότι όλα θα γίνουν τόσο σοβαρά, επαγγελματικά, με ακρίβεια και συνέπεια, με διάθεση και πραγματικό βήμα στα νέα παιδιά (που σίγουρα θα έχουν πρωτότυπες ιδέες) και οι ελληνικές εταιρίες θα είναι πολύ ανοιχτοχέρες στο budget τους που ίσως να γίνει καλύτερο από αυτό του Λονδίνου και θα τους πάρουμε την λάμψη... άσε που άμα γίνει, όλοι θα το υποστηρίξουν και κανείς δεν θα πετάξει λάσπη και κακία από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο, που θα είναι κρίμα να ρισκάρουμε να χαλάσουμε αυτό το κλίμα ευγενής άμιλλας.

αυτό που ζηλεύω δεν είναι ούτε το Λονδίνο, ούτε η ιδέα, ούτε το κατά πόσο είναι εύκολο ή δύσκολο, ενδιαφέρον ή αδιάφορο, σχετικό ή άσχετο να συμβεί κάτι τέτοιο εδώ. αυτό που πραγματικά ζηλεύω είναι ότι αν συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο εδώ, θα το διοργανώσουν πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι μαλάκες, θα καλεστούν πάλι οι ίδιοι και οι ίδιοι ψευτοσελέμπριτις, θα το καλύψει το ενημερωτικό μαγκαζίνο του σταρ και το όλο θέμα θα γίνει πάλι μια καρικατούρα όπως οτιδήποτε συμβαίνει τελικά στην πόλη "μας".

α! και για να μην σας βάλω στον κόπο να αναζητήσετε από που μετέφρασα, αντέγραψα, απέδωσα ή ότι σκατά νομίζετε ότι έκανα αυτό το κείμενο, σας δίνω και το απαραίτητο credit για να είμαστε και σωστοί. "είμαστε"?

Wooton Carol, UK Vogue, June 2011, p. 79-81

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

τα εν οικω μη εν δημο

δεν είχα μείνει ποτέ σε σπίτι που να μην ήταν δικό μου, ούτε (δυστυχώς) έχω σπίτι να νοικιάζω, άρα και να γνωρίζω τον δεκάλογο του καλού ενοικιαστή.
η μικρή μου εμπειρία τους μήνες που είμαι στο ενοίκιο συνοψίζουν όλες τις υποχρεώσεις στο πόσο κοντά στην προβλεπόμενη ημερομηνία θα δώσεις το ενοίκιο, κι έτσι ο σπιτονοικοκύρης σου δεν θα έχει κανένα παράπονο από σένα γιατί ως γνωστόν το χρήμα κερδίζει και την πέτρα, και το ψαλίδι, και το μολύβι, και το χαρτί.
τα προηγούμενα 27,5 χρόνια που ζούσα σε πολυκατοικία, με όχι και τους καλύτερους γείτονες, οι ώρες κοινής ησυχίας ήταν ένας αστικός μύθος που συντηρείτε μόνο στα βόρεια προάστια, η ανακύκλωση και τα σκουπίδια είναι κάδοι που προορίζονται για την ίδια χρήση και δίπλα τους μπορείς να μαζέψεις από ολοκαίνουργιο καρότσι μωρού μέχρι και πεντακάθαρο χαλί, και το πάρκινγκ είναι κάτι δεδομένο είτε βρίσκεται κάτω από την πολυκατοικία σου, είτε στο πεζοδρόμιο ακριβώς έξω από το σπίτι σου. κοινώς η ζωή είναι πολύ ωραία εκτός αν οι από πάνω σου έχουν σκυλιά δεμένα στο μπαλκόνι όλη μέρα με αλυσίδα και οι από κάτω σου παιδάκια στην τρυφερή ηλικία των έξι που το αγαπημένο τους indoors σπορ είναι η μετακόμιση όλων των επίπλων του σαλονιού, λίγη ώρα μετά το μεσημεριανό φαγητό (σου).
φυσικά όταν μένεις σε πολυκατοικία όλα αυτά τα κάνεις γαργάρα γιατί αν έκανες αλλιώς δεν θα μιλούσες με άνθρωπο, όλοι οι συγκάτοικοι σου θα σε μισούσαν (το ίδιο και τα κατοικίδια τους) και τελικά τίποτα δεν θα άλλαζε, ούτε οι θόρυβοι θα σταματούσαν, οπότε θα κατέληγες με έξτρα σπασμένα νεύρα, ενώ θα μπορούσες από την αρχή να έχεις βάλει ένα μαξιλάρι πάνω στο κεφάλι σου για να περιορίσεις τον θόρυβο, μέχρι να σε ξαναπάρει ο ύπνος.
φυσικά όλα αυτά στο μυαλό του έλληνα είναι εντελώς λάθος αφού η συντριπτική πλειοψηφία προτιμά να μπει στην διαδικασία να σηκωθεί από το κρεβάτι τους, να βάλει ρούχα ή έστω παπούτσια, να βρει τα κλειδιά, να μπει στο ασανσέρ, να έρθει στον όροφο σου, να χτυπήσει το κουδούνι σου και να σου κάνει την παρατήρησή του. μετά θα ανέβει πάνω και θα φτιάξει τον απογευματινό του καφέ 15 λεπτά νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα, γιατί σε λίγο θα ξυπνούσε ούτως ή άλλως.
τέλος πάντων αυτά συμβαίνουν στις πολυκατοικίες για αυτό κι εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι πριν έρθει καινούργιος ένοικος ή ιδιοκτήτης πρέπει να περνάει από κάστινγκ και κυρίως από τεστ αντοχής. αλλά εμένα δεν με ακούει κανείς.
στο ενοίκιο τώρα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά γιατί δεν υπάρχει το υπέρτατο, πολύ πολιτισμένο και διαλλακτικό επιχείρημα του "σπίτι μου είναι και κάνω ότι θέλω, τώρα άντε γαμήσου", πολύ περισσότερο όταν ο ιδιοκτήτης ή η αδελφή του μένουν από πάνω/κάτω/δίπλα σου.
με την εν λόγω οικογένεια τα πάμε κατά τα άλλα περίφημα και γιατί όχι άλλωστε: έπιπλα δεν έχουμε για να τα μετακινούμε, μωρά δεν έχουμε για να κλαίνε, το ενοίκιο το δίνουμε στις 2 του μήνα μάξιμουμ και είμαστε και καθαροί. τι άλλο να ζητήσει κανείς από έναν νοικάρη?
όλα αυτά φυσικά πριν έρθει ο δεύτερος σκύλος στην παρέα μας που είναι ελαφρώς φασαριόζης καθότι ακόμα μωρό. εδώ και δυο βδομάδες η από πάνω έχει τον αριθμό μου στο speed dial και ότι κι αν ακούσει μου στέλνει sms και όταν δεν απανταώ (που για εκείνη σημαίνει ότι γίνεται τέτοιος χαμός κάτω που που να ακούσω το κινητό μου, και όχι ας πούμε ότι μπορεί να είμαι στη τουαλέτα ή να κοιμάμαι... αν είναι ποτέ δυνατόν με τέτοιο θόρυβο) κάτι σε γραπτή απολογία-επίκληση της υπομονής της για χιλιοστή φορά είναι ικανή να βγει και στο μπαλκόνι.
και ρωτάω εγώ: δεν είναι τρομερό θράσος να νιώθει ότι μπορεί να σε καλεί ότι ώρα της έρθει και να σου κάνει παρατήρηση γιατί κλαίει ο σκύλος ή γιατί πλένεις τα μπαλκόνια σου στις 4 το μεσημέρι ή γιατί κοπάνησε η πίσω πόρτα από το ρεύμα ή εγώ τελικά είμαι παράξενη?
τελικά πόσες φορές επιτρέπετε να σε παρατηρεί η από πάνω σου, πόσες να σου στέλνει sms και πόσες αναπάντητες χωρίζουν την λεπτή γραμμή μεταξύ του "κάνω ευγενική παρατήρηση γιατί το έχετε γαμήσει το θέμα" και του "πρήζω ούμπαλα"?
η δική μου άποψη είναι ότι αν δεν μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις φασαρίας, δεν επιτρέπετε καμία κλήση και κανένα μήνυμα, καμία παρατήρηση και κανένα κρέμασμα από το μπαλκόνι για να σου πω πως θα το κάνεις καλύτερα το πλύσιμο του μπαλκονιού.
από την άλλη όμως, πρέπει να κρατήσεις και μια πολιτισμένη σχέση μαζί της γιατί αλλιώς θα σου πετάει απόνερα στην μπουγάδα και θα ρίχνει τα σκουπίδια της στην εξώπορτα σου.
ε δεν πειράζει, και εμένα τα σκυλιά μου κατουράνε στα λουλούδια της!!

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

το νουμερο 2

χριστέ μου έναν ολόκληρο μήνα έχω να γράψω.
που χρόνος, που μυαλό, που έμπνευση?!
δεν θέλω να γίνομαι κουραστική με το θέμα των σκυλιών, αδέσποτων και μη, αλλά τώρα που έχω, έχω επαληθεύσει πολλές ελληνικές συμπεριφορές και συνήθειες που με ενοχλούν και κατηγορούσα εξ αποστάσεως. πλέον είμαι απολύτως σίγουρη ότι ο έλληνας δεν ενδιαφέρεται για το καλό ή το κακό, το όμορφο ή το άσχημο αν δεν τον αφορά άμεσα και αν αυτό δεν βρίσκεται στο οπτικό του πεδίο.
δεν είναι τυχαίο άλλωστε που όλοι από το να βλέπουμε, να ζούμε και να προσπαθούμε να διορθώσουμε το χάλι στο κέντρο της αθήνας, έχουμε απλά απομακρυνθεί απ' αυτό, αφήνοντας το στη μοίρα του. τι μας νοιάζει αφού δεν συμβαίνει στο σπίτι μας? αφού δεν το βλέπουμε?
πολύ γενικό παράδειγμα, θα γίνω πιο συγκεκριμένη. τα σκυλιά μου (ναι, ναι, πληθυντικός, θα σου πω παρακάτω) τα βγάζω βόλτα 3 φορές την μέρα, πρωί, απόγευμα και βράδυ. συνήθως το νούμερο 2 τους το κάνουν πρωί και απόγευμα, αλλά εγώ εξοπλίζομαι με σακούλες όλες τις φορές για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα αφήσουμε πίσω μας κανένα μεμοραμπίλιο από την παρουσία μας εκεί. το "εκεί" είναι ένα πάρκο δυο στενά παραπάνω από το σπίτι μου, που έχει και κούνιες, και καφετέρια υπαίθρια στην άλλη άκρη. απ' όλα τα σημεία του πάρκου, αυτοί που βγάζουν τα σκυλιά τους βόλτα επιλέγουν το πιο ψηλό σημείο, άρα και το πιο δύσκολα προσβάσιμο από τα παιδάκια της γειτονίας. στο πάρκο αυτό, τα σκυλιά μου έχουν πολλούς φίλους και όλο και κάποιον συναντάμε στις βόλτες μας. κανένας ιδιοκτήτης όμως δεν κουβαλάει τις σακουλίτσες του με αποτέλεσμα τα νούμερο 2 των σκυλιών τους να γίνονται λίπασμα στην ήδη πλούσια βλάστηση του πάρκου. αυτό είναι κακό, αγενές και δείχνει ασέβεια και προς το περιβάλλον και προς του γύρω σου, έχοντας σκυλιά και μη, που χαρωποί καθώς θα κάνουν την βόλτα τους στο πάρκο, θα πατήσουν το νούμερο 2 του σκύλου σου και μετά θα τους πάρει σαράντα χρόνια και όλο το καντηλανάφτικο για να το βγάλουν. στην καλύτερη των περιπτώσεων θα το πατήσουν, στην χειρότερη θα τους το φέρει το παιδάκι τους με καμάρι "μπαμπά, μπαμπά! κοιτά την βρήκα". εκτός από το αγενές της υποθέσεως λοιπόν, μας βάζει όλους, καλούς κακούς στο ίδιο καζάνι και άντε να εξηγήσεις εσύ μετά που θα βρεθείς τυχαία στον δρόμο του έξαλλου μπαμπά ότι εσύ μαζεύεις τις ακαθαρσίες του σκύλου σου. βέβαια, επειδή και τα δυο είναι καθαρά θέματα παιδείας, από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις, οπότε είτε θα μαλώνεις κάθε λίγο και λιγάκι, είτε θα αδιαφορείς και θα υπομένεις στωικά τον εξάψαλμο από τα μαινόμενα πλήθη, είτε θα ταχυδρομείς τις σακούλες με το νούμερο 2 στον κάθε μαλάκα και τουλάχιστον θα σπας και λίγη πλάκα (αυτό ακόμα δεν το έχω κάνει). ο έλληνας λοιπόν, είναι τέτοιος, που δεν τον νοιάζει άμα το κάνεις γενικά ή που το κάνεις, αρκεί να μην το κάνεις στο "δικό του" το πάρκο. στο πάρκο που είναι απέναντι από το σπίτι του και παίζει το παιδί/ανίψι/εγγόνι του. για τα άλλα πάρκα και τα άλλα εγγόνια σου λέει δεν με νοιάζει κυρία μου, χέστηκα. συμπέρασμα: ο χαρακτήρας της παρατήρησης (δεν θα σχολιάσω καν το ύφος, αυτό θα το αφήσω για άλλο ποστ που δεν θα είναι τόσο ευγενικό) δεν έχει στόχο διορθωτικό, να σε μάθει εν ολίγοις τρόπους ακόμα και στα γεράματα, αλλά παραπεμπτικό "κάντο, αλλά όχι εδώ". και να μια πολύ ωραία νοοτροπία για να μάθεις τα παιδάκια που κατά τα άλλα λυσσάς να παίζουν σε καθαρά από σκύλους πάρκα, αλλά πενταβρώμικα από τα μωρομάντηλα που τους σκουπίζεις τα χέρια αφού έχουν πιάσει το νούμερο 2 του σκύλου. τα εν λόγω μωρομάντηλα βέβαια, καμία μάνα και κανένας κατ' άλλα ανήσυχος παππούς δεν θα ασχοληθούν να πετάξουν στους δέκα κάδους σκουπιδιών περιμετρικά του πάρκου, αλλά θα αρκεστούν στο να τα πετάξουν κάτω. το ίδιο θα κάνουν και με το αποτσίγαρο τους μιας και είναι απολύτως λογικό να καπνίζουν μέσα σε ένα πάρκο με παιδιά γιατί φυσικά είναι υπαίθριο, και το ίδιο θα κάνουν και με το κουτάκι της πορτοκαλάδας της αυτού μεγαλειότης παιδιού τους που θα πιει μετά το παιχνίδι. γιατί ως γνωστόν αυτά που αφήνει ο άνθρωπος και πολύ περισσότερο τα παιδιά είναι πεντακάθαρα έως ιερά, ενώ ο εμβολιασμένος σκύλος μου που ζει μέσα στο σπίτι μου που κατά πάσα πιθανότητα είναι πιο καθαρό από τα δικά τους, είναι βρώμικος και μολυσματικός.

απορώ με όλες τις φιλοζωικές κάθε περιοχής (μετά από μια σύντομη έρευνα χθες, διαπίστωσα ότι σχεδόν κάθε περιοχή της Αθήνας και εκτός, έχει από μια φιλοζωική) που δεν μπορούν να πείσουν τους δήμους αντί να βάζουν ταμπέλες πως απαγορεύονται τα ζώα, να βάζουν ταμπέλες πως απαγορεύονται τα σκουπίδια και stands δίπλα στους κάδους σκουπιδιών με σακούλες για να μαζεύεις από τις ακαθαρσίες του σκύλου, μέχρι και τις δικές σου (στο τσακίρ κέφι).
απορώ επίσης με την δεν-έχω-λόγια νοοτροπία που υπάρχει για τα σκυλιά, πως είναι βρώμικα και μολυσματικά, οικόσιτα ή/και αδέσποτα, τα οποία αδέσποτα δεν γεννήθηκαν φυσικά αδέσποτα, αλλά έγιναν αδέσποτα από κάτι μυαλά σαν κι αυτά.
απορώ επίσης με όλους τους "φιλόζωους" που είναι φιλόζωοι μόνο με τα δικά τους ζώα και αδιαφορούν για όλα τα υπόλοιπα, ακόμα κι αν αυτά τους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν απορώ και πάρα πολύ. τίποτα απ' όλα αυτά δεν μου προκαλεί πραγματική έκπληξη, απλά μάλλον απογοητεύομαι με το πόσο εύκολα επαληθεύω απόψεις και σκέψεις στις οποίες κάποτε άφηνα ένα παραθυράκι ανοιχτό για διάψευση. ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις.

καινούργιο απόκτημα στην οικογένεια είναι ο Kevin (ιδού και η έμπνευση πίσω από το όνομα αυτού), ένα βρέφος μπασταρδοpointer, κούκλος και σε έξαλλη κατάσταση που βρήκε καινούργια οικογένεια με bonus έναν μεγαλύτερο αδελφό σκύλο. ο οποίος αζοράκος υπομένει στωικά το μαρτύριο του με έναν hyper active σκύλο που πηδάει πάνω του, από πάνω του, από κάτω του και γενικά οπουδήποτε υπάρχει στον χώρο, με την ωριμότητα και την εμπειρία ενός μεγάλου σκύλου, που περιμένει πότε θα κουλάρει ο μικρός να μας αφήσει να ησυχάσουμε επιτέλους. περισσότερες πληροφορίες για τον μικρό μας εισβολέα θα μάθουμε σήμερα στην κτηνίατρο.

στο http://www.lostandfound.gr/pet/lost/ μπορείτε να δείτε για όλα τα ζωάκια που χάθηκαν ή βρέθηκαν γιατί είναι κρίμα αυτό που εσείς αντιμετωπίζετε ως αδέσποτο να το ψάχνει απεγνωσμένα η οικογένεια του.