this is a man's world

σήμερα αποφάσισα να αφήσω τον άντρα που κρύβω επιμελώς τόσα χρόνια μέσα μου να ξεσπαθώσει. θα γράψει αυτός, άρα εγώ δεν θα έχω την παραμικρή ευθύνη για ότι γραφτεί, και θα μπορέσω να τον κράξω κιόλας αν αποδειχτεί υπερβολικά φαλλοκράτης, χοντρομαλάκας, ή απλά.. άνδρας.
και μετά θα πάω κατευθείαν να ξαπλώσω στον καναπέ του ψυχαναλυτή μου, γιατί η δεύτερη προσωπικότητα μου μου βγαίνει πολύ περισσότερο στην επιφάνεια απ' όσο θα ήθελα.
feature article λοιπόν από τον Άντρα.
στο μυαλό μου από χτες τριγυρνάει το στοίχημα, και αυτός ο ηλίθιος τίτλος ενός βιβλίου που έγινε ευαγγέλιο για πολλές γυναίκες ανά τον πλανήτη, πως οι άντρες είναι από τον άρη και οι γυναίκες από την αφροδίτη. για να πω και την αλήθεια μου, ποτέ δεν κατάλαβα που αποσκοπεί αυτός ο τίτλος εκτός από το να υπερθεματίσει ότι και τα δυο φύλα είναι από άλλο πλανήτη, μεταφορικά, και κυριολεκτικά ότι το χάσμα μεταξύ τους είναι σχεδόν αγεφύρωτο. παρόλο που υπάρχουν δισεκατομμύρια γκόμενες εκεί έξω που το έχουν διαβάσει, καμία δεν έχει ακόμα πιστέψει ότι πραγματικά, εγκεφαλικά τουλάχιστον δεν πρόκειται ποτέ να συναντηθούμε.
οι λόγοι για αυτό είναι πολλοί. ο κυριότερος απ' αυτούς είναι το γεγονός ότι η κάθε γυναίκα έχει στο μυαλό της ένα συγκεκριμένο τύπο άνδρα.
πολλές φορές κάποιον που να μοιάζει με τον μπαμπά της ή κάποιον που να μοιάζει με τον πρώτο της γκόμενο.
ο brad pitt δεν μετράει σ' αυτήν την κατηγορία.
έχοντας αυτό το πρότυπο λοιπόν στο μυαλό της, προσπαθεί να προβάλλει όλα της τα θέλω και όλες τις ανάγκες της στον κάθε τυχαίο που θα βρεθεί στον δρόμο της και με τον οποίο θα δημιουργήσει τουλάχιστον πέντε πιθανά εγκεφαλικά σενάρια για την κοινή τους ζωή χωρίς να έχουν καν ανταλλάξει ονόματα.
κάποιες φορές, σύμφωνα πάντα με τον θεό timing, αυτό πραγματικά μπορεί να λειτουργήσει για έναν άνδρα αν είναι σε φάση αλλαγής και αναπροσαρμογής ή αν η γκόμενα του έχει κάνει τρομερό κλικ.
σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, τις περισσότερες, αυτό το projection δεν λειτουργεί καθόλου. το πρόβλημα μ' αυτό είναι ότι εμείς το καταλαβαίνουμε με τη μια. οι γυναίκες δυσκολεύονται λίγο να κατανοήσουν ότι δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα τις ολοκληρώσει σε όλα τα επίπεδα. κάποιες φορές βέβαια, ούτε εμείς το πιάνουμε αμέσως, ιδίως όταν το σεξ είναι γαμάτο.
ας εξετάσουμε τις δυο αυτές περιπτώσεις από κάτω προς τα πάνω.
η τελευταία εξίσωση boy meets girl είναι λάθος από την αρχή γιατί οι δυο άμεσα ενδιαφερόμενοι αποζητούν τελείως διαφορετικά πράγματα.
εγώ ψάχνω για σεξ, αυτή για αγκαλίτσες.
το στόρι είναι περίπου γνωστό σε όλους. εγώ μπανίζω μια γκόμενα στο μπαρ επειδή έχει ωραία βυζιά ή ωραίο κώλο ή και τα δύο μαζί (σπάνια περίπτωση εκτός αν βρίσκομαι για καμάκι στην βραζιλία). αυτή με μπανίζει γιατί το μούσι τριών ημερών που έχω αφήσει γιατί μου τελείωσε ο αφρός ξυρίσματος, την παραπέμπει σε μποέμ καλλιτέχνη (καμία σχέση μιας και δουλεύω σαν ασφαλιστής), πιθανόν απόμακρο άρα και γοητευτικό (είμαι τύφλα από το τρίτο ουίσκι και δεν μπορώ να εστιάσω καλά), ίσως πρόσφατα χωρισμένο, άρα και πονεμένο, της ξυπνάω το ένστικτο της μάνας ταυτόχρονα με το σύνδρομο "θέλω να είμαι εγώ αυτή που θα κάνω αυτόν τον αλήτη πάλι άνθρωπο" (εγώ ξέρω ότι δεν πρόκειται να γίνω ποτέ). κοιταζόμαστε για κάμποση ώρα και αυτή μου αφήνει ερωτικά υπονοούμενα με το καλαμάκι. χαίρομαι γιατί επιτέλους βρήκα μια γκόμενα να πάει all the way από το πρώτο βράδυ χωρίς να χρειαστεί να την βγάλω σαράντα φορές για φαγητό και σινεμά.
κάνει το πρώτο βήμα και με πλησιάζει (και μετά λένε ότι θέλουν τους άνδρες κυνηγούς). πάλι καλά γιατί από τα ουίσκια το πολύ πολύ να την έπεφτα στην διπλανή της. την λένε κατερίνα. ελπίζω να το θυμάμαι σε λίγη ώρα. μου πιάνει κουβέντα. βαριέμαι. μιλάει. βαριέμαι αφόρητα. δεν φοράει σουτιέν. βαριέμαι. πίνω και τέταρτο ποτό και αρχίζω να σκέφτομαι αν θα μου σηκωθεί. μετά από περίπου σαράντα λεπτά που μου φάνηκαν σαν αιώνας με την ακατάσχετη φλυαρία της, την φορτώνω στο αμάξι. θέλει να γνωριστούμε καλύτερα λέει και αύριο ο κολλητός της κάνει πάρτι για τα γενέθλια του, αν θέλω να πάμε μαζί. πως είπαμε το όνομα της??? "κούκλα μου, αύριο έχει μπάλα, κάποια άλλη φορά ίσως". την αφήνω κάπου κεντρικά να πάρει ταξί. της δίνω το κινητό μου με έναν αριθμό λάθος.
προφανέστατα αυτή η κατάσταση δεν θα οδηγούσε πουθενά. δεν είχα καμία όρεξη να γνωρίσω ούτε αυτή ούτε τους φίλους της, και δεν θα μου καθόταν παρά μόνο λίγο πριν τις τρις βδομάδες που είναι το γυναικείο όριο αν θέλουν να πάνε για κάτι σοβαρό.
στο δεύτερο σενάριο, η εισαγωγή είναι η ίδια με πριν. μπορεί να είχα πιει βότκα τώρα που το σκέφτομαι, αλλά η φάση με την μαριάννα ξεκίνησε όπως και με την ... πως την είπαμε ρε γαμώτο??? με χαλάει το ουίσκι τελικά.
στο πρώτο βράδυ βρεθήκαμε σπίτι μου. οι κάλτσες μου είναι πεταμένες πάνω στον καναπέ, το τασάκι ξεχειλισμένο στις γόπες, το σπίτι βρωμάει, τα σεντόνια σέρνονται στο πάτωμα και δεν έχω καθαρά ποτήρια. δεν με πολυνοιάζει. πάει τουαλέτα και μου έχει τελειώσει το κωλόχαρτο. πρέπει να ξενέρωσε λίγο. παρόλα αυτά μου κάθισε. το σεξ ήταν πολύ καλό. στα δέκα θα της έβαζα 8,5 αλλά έχει περιθώριο και για 9. το 10 που έχει πιάσει το τζενάκι βέβαια δεν έχω καταφέρει να το δώσω σε κάποια άλλη από τότε. ρε το τζενάκι, τι να κάνει άραγε, λογικά θα έχει τελειώσει με την σχολή της και θα είναι .... "ε? α! στο πρώτο συρτάρι" θέλει μια μπλούζα μου. δεν νομίζω να κοιμηθώ μόνος μου σήμερα. ευτυχώς αύριο είναι σάββατο και θα της πω ότι έχω μια δουλεία το πρωί. με την μαριάννα συνεχίσαμε για κάνα τρίμηνο, έφτασε το εννιάρι τελικά και για αυτόν τον λόγο άλλωστε ανεχόμουν να μου σιγυρίζει το σπίτι όπως εκείνη νόμιζε ότι θα με βολεύει, να κρεμάσει τα πουκάμισα μου ανα απόχρωση, να αδειάζει το τασάκι και να μου αγοράσει καινούργιο σετ με ποτήρια από τα zara home. μου αγόρασε και αφρό ξυρίσματος, ευτυχώς γιατί είχα αρχίσει να μοιάζω σαν παπάς. εκείνη είπε ότι τον αγόρασε γιατί με το μούσι δείχνω πολύ διαθέσιμος και οι γκόμενες θα μου την πέφτουν συνέχεια. η αλήθεια είναι ότι περνάω τα περισσότερα μου βράδια μαζί της και δεν έχω βγει μπας και μου την πέσει καμία άλλη. στον τρίτο μήνα της σχέσης μας έφερε την οδοντόβουρτσα της σπίτι μου. στον τρίτο μήνα και τέταρτη μέρα μου μαγείρεψε βραστά λαχανικά για να χάσω λίγο την κοιλίτσα. στον τρίτο μήνα και την πρώτη βδομάδα μου είχε κολλήσει στο ψυγείο μια αγγελία για οικονομικό σύμβουλο σε πολυεθνική. στον τρίτο μήνα και την δέκατη μέρα της είπα ότι αρρώστησε η μάνα μου και έπρεπε να πάω στο χωρίο να τη δω. να μην ανησυχεί και πως θα την πάρω εγώ όποτε μπορέσω. δεν την πήρα ποτέ και η μάνα μου έχει πεθάνει πριν τέσσερα χρόνια.
σκέτη κούραση.
χτες το βράδυ είχα βγει για ποτό. παρένθεση για τις γυναίκες που θα διαβάσουν αυτό το ποστ: όταν οι άνδρες λένε "έχω βγει για ποτό" σημαίνει ότι πραγματικά έχουν βγει για ποτό, μόνοι τους, στην ησυχία τους, να πιούνε 4-5 ποτά και να γυρίσουν σπιτάκι τους. τώρα αν τους κάτσει και καμιά γκόμενα μπορεί να μην πούνε όχι, αλλά μπορεί και να την στείλουν γιατί "έχουν βγει για ποτό". όταν ψάχνουν γκόμενα, έχουν "βγει για ποτά". ναι ο πληθυντικός στα ποτά στο ανδρικό λεξιλόγιο σημαίνει "καμάκι".
στο διπλανό μου τραπέζι ήταν δύο γκόμενες που σπούδαζαν υποκριτική. συζητούσαν για γκόμενους. οι περισσότεροι άντρες της ηλικίας μου, πρέπει να έχουν καταλάβει μέχρι τώρα ότι ουσιαστικά οι γκόμενες είναι αυτές που κάνουν παιχνίδι και τελικά αποφασίζουν σε ποίους θα δώσουν το πράσινο φως για το κάτι παραπάνω. εννοείτε αποφασίζουν και σε ποίους θα κάτσουν στο τέλος της νύχτας, άσχετα αν το παίζουν μετά ότι εσύ τις παρέσυρες. άλλωστε αυτό εξυπηρετεί και τις γυναίκες που γουστάρουν να φαίνονται ανήμπορες, αλλά και τους άνδρες που έχουν ξεχάσει πως να κυνηγάνε αφού οι γκόμενες τους το δίνουν στο πιάτο. γυναικεία γοητεία το λένε αυτές, κούραση εμείς. η μια από τις δυο στο διπλανό μου τραπέζι λοιπόν, γούσταρε έναν τύπο από την σχολή της. δεν τον ήθελε για τίποτα παραπάνω από σεξ όπως παραδέχτηκε στην φίλη της και φυσικά ο τύπος το μυριστικέ με την μια. μπήκε κατευθείαν στο ψητό και στο πρώτο μήνυμα που της έστειλε, από το facebook, άρχισε να την ψήνει για το δια ταύτα. στο τρίτο μειλ που ανταλλάξανε της έδωσε και το κινητό του και της είπε ότι θα την πάρει εκείνος όταν έρθει πάλι αθήνα. κίνηση που κατά τα λεγόμενα της δεν την περίμενε και που στο μυαλό της σημαίνει εκατομμύρια πράγματα παραπάνω από το ότι της έδωσε το κινητό του. απλά. ξεκίνησαν λοιπόν να στήνουν ολόκληρα σενάρια για το τι θα γίνει όταν την πάρει τελικά τηλέφωνο, τι θα του πει και τι θα της πει, και για το πως θα τον καταφέρει (????) να πάει κατευθείαν σπίτι του. σκέφτηκε μάλιστα να τον ρωτήσει με την μια που μένει, να της απαντήσει αυτός που, και εκείνη να πει ότι μένει δίπλα του.
μπορώ να βάλω στοίχημα ότι εάν την πάρει, δεν είμαι ακόμα πολύ σίγουρος για αυτό, θα πηδηχτούν χάλια, αυτός θα ξενερώσει γιατί αυτή του κάνει το ξέκωλο ενώ είναι παρθενόπη, αυτός θα την κάνει για αλλού, αυτή θα του στείλει συνολικά δέκα sms και τρία μειλ, θα κλαφτεί στην φίλη της ότι "μα δεν καταλαβαίνω. ήταν όλα τέλεια".
τελικά θα του βγάλει βρώμα στην σχολή ότι την έχει μικρή.

when we were young

όλοι περιμένουμε αυτό το καλοκαίρι που δεν λέει να έρθει. όπως ακριβώς και ο χειμώνας δηλαδή, που τον περιμέεεναμε αλλά δεν ήρθε ποτέ.
τι ημερολόγια για countdown έχουμε κάνει, τι σχέδια για καλοκαιρινές διακοπές (όλοι εκτός από εμάς). σωστός καλοκαιρινός πυρετός.
στην λογική της αναμονής του καλοκαιριού, βλέπω κάποιες γυναίκες (συνήθως είναι γυναικεία δραστηριότητα, εκτός αν τα ανδρικά σου πρότυπα είναι ο γαβαλάς ή/και ο ψινάκης, που βρίσκονται κάπου στο μεταίχμιο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) που με το που δείξει το ημερολόγιο Μάιο τρέχουν στα σολάριουμ και στις παραλίες για μαύρισμα.
το πόσο τους λυπάμαι που στέκουν γκαγκανιασμένοι και αφυδατωμένοι μέσα στο γαλακτερό πλήθος, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω.
αυτές οι κουλαμάρες του καιρού μπορούν να με τρελάνουν. αυτή η in between κατάστασή που υπάρχει λίγο πριν καλοκαιριάσει ή χειμωνιάσει αντίστοιχα, που η μία φοράει ugg και η άλλη σαγιονάρα είναι ο εφιάλτης κάθε ανθρώπου με την ελάχιστη στιλιστική συνείδηση. αλλά και αυτό επίσης είναι μια άλλη, μεγάλη, ιστορία.
καλιφόρνια γίναμε.
χτες στον δρόμο περπατούσα πλάι πλάι σε μια παρέα 4 αγοριών, μικρά, δύο στα 13 (δεν είμαι και πολύ καλή στο να ξεχωρίζω ηλικίες οπότε μπορεί να ήταν και 15) και τα άλλα δύο γύρω στα 10. εκεί στην βασιλίσης σοφίας είναι ένα στενό που στρίβουν όλα τα αυτοκίνητα για κολωνάκι, δεν έχει φανάρι, και άμα είσαι πεζός πρέπει να περιμένεις τουλάχιστον έξι αμάξια για να σε αφήσει το έβδομο και αν. κάπως έτσι και χτες. όλοι περάσαμε, και ένας απ' αυτούς έμεινε πίσω. με τα πολλά περνάει και μας φτάνει.
με αφορμή αυτό, ξεκινάνε κουβέντα για το πως οδηγούν οι μεγάλοι, και εμένα μου την σπάει αυτό, εμένα μου την σπάει εκείνο, λέει και αυτός που είχε μείνει πίσω στο φανάρι: "...και αυτή η μαλάκω που δεν έβγαλε φλας, ξέρεις τι της χρειαζότανε? μια μολότοφ να της πετάξεις να δει μετά". φυσικά έμεινα μαλάκας.
κάπου εκεί άρχισα να σκέφτομαι τι παρακαταθήκη αφήνουμε στην νέα γενιά, τι μου άφησαν εμένα οι προηγούμενες και πως φτάσαμε σ' αυτό το χάλι.
τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι ευτυχισμένα σαν να ζούσα μέσα σε μια μεγάλη τσιχλόφουσκα. οι γονείς μας μας άφησαν κληρονομία το woodstock, τα καλέσματα για λικέρ, τα σεμεδάκια πάνω από τις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις, το όνειρο για μια ενωμένη ευρώπη που να συμπεριλαμβάνει και μας, τον παροξυσμό με το μπάσκετ, τις βάτες, τα φωσφοριζέ σοσόνια, το κοκοράκια στα μαλλιά, την καταστροφή του όζοντος από τις λακ, τα wendy's τις κυριακές, το "βασικά καλησπέρα σας" και το "ρόδα, τσάντα και κοπάνα", τα εφηβικά ρομάντζα με καυτά σορτς γυμναστικής, τις σχολικές ποδιές, την βουγιουκλάκη, τις ελληνικές ταινίες και το "ρετιρέ", σαχλαμάρες στην ουσία, που για μας ήταν ολόκληρος ο κόσμος.
τρέχαμε στα μαγαζάκια και τα ψιλικατζίδικα για να αγοράσουμε αυτοκόλλητα με ποδοσφαιριστές να κολλήσουμε στα άλμπουμ, γράφαμε ημερολόγια και αφιερώσεις, μαζεύαμε σετ αλληλογραφίας και τα ανταλλάσσαμε με τις φίλες μας, παίζαμε 1-2-3 στοπ και μακριά γαϊδούρα, γράφαμε και υπογράφαμε στα λευκώματα. κληρονομήσαμε αθωότητα.
μεγαλώσαμε χωρίς κανέναν φόβο, σε γειτονιές που παίζαμε μέχρι αργά την νύχτα, χωρίς να έχουμε σαράντα γονείς πάνω από το κεφάλι μας να προσέχουν μην έρθει κανείς και μας αρπάξει. με ανοιχτά παράθυρα και ράντζα στα μπαλκόνια. ήμασταν ευτυχισμένα παιδιά, χωρίς σύνδρομα, χωρίς παχυσαρκία, χωρίς πονηρία ή έστω κουτοπονηριά. μεγαλώσαμε με σκισμένα γόνατα από το παιχνίδι και με ποδόσφαιρο σε αλάνες (πραγματικά αυτή η λέξη αμφιβάλω αν υπάρχει πια στο λεξιλόγιο μας). με εξερευνήσεις σε ρέματα και βουτιές σε αυτοσχέδια ποταμάκια (όχι δεν έχω μεγαλώσει στην επαρχία). με ποδήλατα και σφεντόνες.
σήμερα τα παιδιά τι κάνουν και τι μαθαίνουν? ότι ο μόνος τρόπος να λύσεις τις διαφορές σου είναι το ξύλο και η βία, ο μόνος τρόπος να προκόψεις είναι να κλέψεις, ο μόνος τρόπος να αγαπήσεις και να αγαπηθείς είναι να είσαι πλούσιος, ο μόνος τρόπος για να βρεις δουλεία είναι το βύσμα, ο μόνος τρόπος για να περάσεις καλά είναι τα ναρκωτικά.
δεν παίζουν πια στις γειτονιές γιατί παντού υπάρχουν κίνδυνοι, δεν αφήνουν τα γόνατα τους να τρέχουν αίμα γιατί υπάρχουν ένα εκατομμύριο αρρώστιες, δεν παίζουν με τα παιδιά της γειτονίας τους γιατί είναι όλα ξένα, δεν δεν δεν.
αν υποθέσουμε ότι τα παιδιά είναι το μέλλον, τότε όπως όλοι καταλαβαίνουμε το μέλλον προβλέπεται τρομακτικό.
μέσα σε όλη αυτήν την αθωότητα, μεγάλωναν παράλληλα με μας και η σημερινή γενιά των late 30άριδων. έτσι όπως κάνει κύκλους η ιστορία, έτσι πιστεύω, κάνουν κύκλους και τα κοινωνικά trends.
δεν είναι τυχαίο το γεγονός που πολλοί late 20άριδες έχουν ήδη αποκατασταθεί με την κλασσική έννοια του όρου, ναι, με γυναίκα/άνδρα και παιδιά already, με σπίτι στο οποίο συγκατοικούν και σκύλο, με όνειρα για κοινή ζωή, επιστροφή στο "μαζί" και στο δεύτερο πληθυντικό. κάτι που όλοι οι late 30άριδες ακούνε και βγάζουν σπυριά.
αυτή η τρελή άρνηση που έχουν όλοι οι 33+ στην δημιουργία οικογένειας, παιδιών και κοινών διακοπών οφείλεται κατά την γνώμη μου στο εξής: οι γονείς των περισσοτέρων από αυτούς είναι άνθρωποι που μείνανε μαζί για 60 χρόνια ευτυχής συμβίωσης. οι περισσότεροι από αυτούς μεγάλωσαν με γονείς που απλά έκαναν την δουλεία τους, χωρίς να ενοχλούν κανέναν, χωρίς πολλές πολλές φιλοδοξίες, απλά μια δουλίτσα για να μπορέσουν να παρέχουν στην οικογένεια τους τα απαραίτητα. είναι πολύ λογικό λοιπόν αυτή η συγκεκριμένη γενιά να έχει για αυτοσκοπό την καριέρα και την επαγγελματική αποκατάσταση, εις βάρος της δημιουργίας οικογένειας, στα χρόνια εκείνα κιόλας που οι καινούργιες ιδέες ανθούσαν, η δημιουργικότητα και η σκληρή δουλεία μπορούσαν να σε κάνουν πετυχημένο και το έδαφος ήταν εύπορο για καινοτομίες.
ολόκληρη αυτή η γενιά έμαθε να ζει με τον φόβο να μην γίνει σαν τους γονείς της, να μην καταλήξει μέσο ή μικρό αστική παίζοντας κάθε πέμπτη βράδυ μπιρίμπα με τους παπαδόπουλους.
οι περισσότεροι από αυτούς σήμερα, είναι όντως αρκετά πετυχημένοι, μόνοι, όχι πια από επιλογή, με πολλούς φίλους και λίγη ουσία. κράζουν και απαξιώνουν ακόμα την οικογένεια και τον γάμο. κάποιοι έχουν παιδιά, τα οποία απλά τους προέκυψαν και τα κρατήσαν μάλλον επειδή βαρέθηκαν το κλαμπινγκ, ζουν ακόμα με την "ότι κάτσει" λογική που έχουν από τα 20 τους στα γκομενικά.
αντίθετα η επόμενη ακριβώς γενιά, εμείς, οι late 20'ς είμαστε πολύ περισσότερο family oriented. το παράδοξο με αυτό το orientation είναι ότι εμείς γαλουχηθήκαμε από οικογένειες χωρισμένων γονιών, τους περισσότερους από εμάς μεγάλωσαν οι παππούδες μας μιας και οι μανάδες μας ήταν απαραίτητο την εποχή εκείνη να δουλεύουν, και για βιοποριστικούς αλλά και για λόγους χειραφέτησης και εργασιακής ισότητας. και όμως, ο φόβος του χωρισμού και της μονογονεϊκής οικογένειας δεν κατάφερε να περάσει στο πετσί μας τόσο ώστε να μας αποτρέψει από το να προσπαθήσουμε.
θέλω να γίνω σαν το νουνού που "μεγαλώνει, μεγαλώνει γερά παιδιά".

ΠΑΜΕ σ' αλλες πολιτειες

αυτό το δόλιο το ποστ το βασανίζω από το πρωί. όπου δεν ήμουν και πολύ στα καλά μου, για λόγους που παραμένουν μέχρι στιγμής, άγνωστοι.
τώρα είμαι μια χαρά ή ίσως πολύ κουρασμένη για να έχω κάτι.
αποφάσισα να μην αλλάξω την εισαγωγή και να το αφήσω να ξεκινήσει κάπως έτσι: σήμερα δεν είναι μια καλή μέρα. μη με ρωτάς γιατί. απλά δεν είναι. δεν θυμάμαι αν ξεκίνησε έτσι ή έγινε μες την μέρα, αν και ελάχιστη σημασία έχει, αλλά πραγματικά νιώθω ότι δεν θα την παλέψω (την πάλεψα τελικά! και όχι μόνο αυτό, αλλά σούρθηκα κιόλας μέχρι το γυμναστήριο). έπιασε βροχή. καλό χειμώνα σε όλους.
μέσα σ' όλα, διαβάζω για τα αγαπημένα μου μέλη του ΠΑΜΕ, πόσο γραφικοί έχουν καταντήσει πια αυτοί οι άνθρωποι ούτε που περιγράφεται. αυτή την φορά έχουν καταλάβει ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ τους καταπέλτες 5 πλοίων και δεν αφήνουν τον κόσμο να ταξιδέψει για τις κυκλάδες που είναι και ο προορισμός των πλοίων. δεν νομίζω ο σκοπός αυτής της κατάληψης να είναι ότι θέλουν να πλήξουν τις κυκλάδες σαν σύμπλεγμα νησιών περισσότερο από την κυβέρνηση ή/και το αντίστοιχο υπουργείο, την αγαπημένη τους ασχολία δηλαδή.
να μου πεις αυτό είναι και το νόημα του συνδικαλισμού. θα διαφωνήσω λίγο σ' αυτό το σημείο (ωραίος ο διάλογος που έχω ξεκινήσει με τον εαυτό μου. τι λέγατε mr. hyde??) γιατί πραγματικά ο συνδικαλισμός στην ελλάδα είναι όπως οτιδήποτε άλλο: μια μόνιμη αντίδραση στα πάντα, ένας μόνιμος αντίλογος που δεν έχει καμία ουσία και βάση αφού ποτέ δεν αντιπροτείνουν υπαρκτές λύσεις, μια μόνιμη γκρίνια και μιζέρια για οτιδήποτε πάει να αλλάξει ακόμα και αν είναι τελικά για καλό, μια φωνή που όλοι νομίζουν ότι εξυπηρετεί το κοινό συμφέρον και εκφράζει την κοινή γνώμη, ενώ στην πραγματικότητα έχει καταντήσει να είναι το φερέφωνο του κομουνισμού, που με την σειρά του έχει καταλήξει να είναι "της αριστεράς και της καθόδου", αντί προόδου, την οποία (πρόοδο) προσπαθούν να αποτρέψουν με κάθε τρόπο τα μέλη της. αλλά αυτό είναι μια τεράστια ιστορία.
έχω πολλές απορίες σχετικά με το ΠΑΜΕ. αρχικά τι δουλεία κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, γιατί το να τραμπουκίζεις κόσμο, πλοία, γραφεία, επιχειρήσεις ή όπου αλλού χώνουν την μύτη τους, δουλεία δεν το λες.
επίσης απορώ γιατί δεν έχει βρεθεί ούτε ένας άνθρωπος να τους πετάξει μες την θάλασσα, εκεί αγκυροβολημένοι που είναι πάνω στους καταπέλτες, μπας και ησυχάσουμε επιτέλους απ' όλους αυτούς. τους αργόσχολους. μα κανείς πια?
δεν μπορώ να μπω καν στην λογική με την οποία ξυπνάνε ένα πρωί και όπως όλοι μας πάμε στην δουλεία μας, αυτοί πάνε στην δική τους, μια κατάληψη στον καταπέλτη του blue star μια τυπική μέρα, κλείσιμο της κηφισίας μια άλλη, συνηθισμένα πράγματα δηλαδή. το πιο αστείο απ' όλα είναι όχι ότι το κάνουν, αλλά το ότι μπορούν μάλλον ασκώντας το συνταγματικό δικαίωμα του "έτσι θέλω κάθετος 34/2010".
εκτός από το πως το κάνουν θεωρητικά, πως το σκέφτονται δηλαδή, απορώ και για το πρακτικό του θέματος, πως διάβολο καταλαμβάνεις τον καταπέλτη ενός πλοίου? πάνε εκεί οι του ΠΑΜΕ και κρεμιούνται με δόσεις από την άγκυρα, στήνονται μπροστά στην μπουκαπόρτα ανα 8ώρα (για να δικαιολογείται και ο μισθός)? δεν καταλαβαίνω. νιώθω το τριχωτό της κεφαλής μου να βγάζει φλόγες στην σκέψη όλων αυτών των ανθρώπων στο λιμάνι του πειραιά που ξεκίνησαν το πρωί από το σπιτάκι τους με σκοπό να βρεθούν σε ένα νησάκι των κυκλάδων το απόγευμα, και αντ' αυτού, πρωταγωνιστούν στην λαϊκή θεατρική παράσταση του θιάσου του ΠΑΜΕ με τίλο "το τέλος της λογικής".
σενάριο- σκηνοθεσία: αλέκα παπαρήγα.
μεταξύ αυτών που περιμένουν από τους αργόσχολους να τους αφήσουν να ταξιδέψουν, είναι και πολλοί τουρίστες που μαζί με τα σουβενίρ από τα κυκλαδίτικα νησιά, θα κουβαλήσουν στην χώρα τους και το πόσο ηλίθιοι και ούγκα είναι οι έλληνες και γενικά πόσο κούραση είναι να προσπαθήσεις να περάσεις καλά στην ελλάδα. απ' όπου και να το πιάσεις δηλαδή, από τον παππού στο χωρίο που βλέπει τις τουρίστριες και κουνάει πάνω κάτω την κεφάλα του για τα μίνι, από την κυρία ευτέρπη που δεν μιλάει γρι αγγλικά και πιστεύει ότι ακόμα και στην νοηματική θα καταφέρει να κοροϊδέψει τον τουρίστα, από τον ταβερνιάρη που σερβίρει χτεσινό φαγητό στόκο και το παρουσιάζει σαν ολόφρεσκο και χίλια δύο άλλα γραφικά παραδείγματα.
σε τέτοιες εποχές (15% μείωση στις κρατήσεις ξενοδοχείων σε σχέση με πέρυσι που μεταφράζεται σε 2 δις. ευρώ ζημιά) που ο τουρισμός είναι ότι μας έχει απομείνει να προμοτάρουμε, για να ανταγωνιστούμε την ευρώπη, του ρίχνουμε τόση λάσπη που ούτε για λασπόλουτρα δεν θα μας προτιμούν.
από την άλλη, σαν να μην είναι όλα αυτά αρκετά, τα ξενοδοχεία αυξάνουν κατά 5-7% τις τιμές τους, ενώ ολόκληρη η ευρώπη τις μειώνει.
μια κοπέλα από το γραφείο πήγε βερολίνο για μια βδομάδα και ξόδεψε 116 ευρώ. με φαγητό και ποτό κάθε μέρα έξω. το οποίο βέβαια είναι πολύ λογικό ποσό αν σκεφτείς ότι η μπύρα κοστίζει 2 ευρώ και το καλύτερο τούμπανο μπεργκερ 7. εδώ ούτε στην κάτω μαγούλα δεν πίνεις μπύρα με 2 ευρώ. για να μην σχολιάσω ότι στα goody's το μπεργκερ κάνει 6.
μ' αυτά και μ' αυτά θα πέσω για ύπνο και θα φαντάζομαι λαχταριστά ζουμερά γερμανικά μπιφτέκια και μάλλον θα μου τρέχουν τα σάλια. καλή μου όρεξη.

μανα raver

σάββατο, περίπου στις 2:30 το πρωί, ξημερώματα κυριακής δηλαδή, γυρνούσαμε από ένα τελείως αποτυχημένο πάρτι σε κάτι κατσάβραχα της πεντέλης (μεγάλη ιστορία. κάτι μεταξύ σατανιστικής τελετής και καλοκαιρινό πάρτι σχολικής αποφοίτησης). εγώ είχα σωριαστεί στο κάθισμα του συνοδηγού και προσπαθούσα πάρα πολύ όμως να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά και ο κωνσταντίνος επιδιδόταν στο αγαπημένο του σπορ: να μου ρίχνει καντήλια. γενικότερα. αυτή την φορά επειδή τον τράβηξα (λέει) μέχρι την πεντέλη, για να πάμε σ' αυτό το ελεεινό πάρτι, στο όποίο δεν την πάλεψα ούτε μισό λεπτό (λέει) και τον τραβολόγησα να φύγουμε στο πεντάλεπτο (λέει).
σε ένα ποσοστό έχει δίκιο, δεν λέω, αλλά και εγώ τι φταίω που το πάρτι ήταν απολύτως αποτυχημένο και που δεν είχα κανένα στοιχείο για αυτό από πριν? για κάποιον λόγο, μάλλον παρασυρθήκαμε από την υπόλοιπη παρέα και ακολουθήσαμε, χωρίς να έχουμε-έχω αποφασίσει εάν θέλουμε-θέλω να πάμε.
τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα. πίσω στην ιστορία μας. στον δρόμο λοιπόν από πεντέλη για κέντρο περάσαμε από το μετρό δουκίσης πλακεντίας. μες την μέση του δρόμου βλέπουμε ένα εντελώς αλαφιασμένο τυπάκι, γένους αρσενικού, στα 16-17, να σταματάει το μπροστινό μας αυτοκίνητο, κάτι τους λέει, κάτι του λένε, φεύγει το αμάξι και απελπισμένος σταματάει εμάς.
βγαίνω από τον λήθαργο και κατεβάζω το παράθυρο, μας ζητάει με κομμένη την ανάσα εάν μπορούμε να τον πάμε στον σταθμό του μετρό δουκίσης πλακεντίας. εγώ από τον ύπνο του λέω φυσικά να σε πάμε κτλ. ώσπου σκέφτομαι ότι χελόου είμαστε στην δουκίσης πλακεντίας. τον ρωτάω που ακριβώς θέλει να πάει, μου λέει δουκίσης πλακεντίας "στο μετρό", μα του λέω εδώ είναι το μετρό, και του δείχνω τρία μέτρα πιο πίσω την είσοδο του μετρό (το μόνο μέρος με φώτα όπου πραγματικά δεν μπορούσες να μην καταλάβεις ότι είναι εκεί), τον ρωτάω παράλληλα αν του συμβαίνει κάτι βάζοντας με το μυαλό μου τα χειρότερα μες τη μαύρη νύχτα, και μου απαντάει: "τι να συμβαίνει? βιάζομαι να προλάβω να γυρίσω στο σπίτι μου και μάλλον θα το προσπέρασα [το μετρό] τρέχοντας". είπε και έφυγε. τρέχοντας.
με γύρισε περίπου δώδεκα χρόνια πίσω όταν ακόμα πάθαινα πανικούς στην ιδεά ότι θα αργήσω περισσότερο από την ώρα που είχαμε συμφωνήσει με την μαμά μου. που στην ουσία ποτέ δεν την συμφωνείς, απλά σου φωνάζει εκείνη λίγο πριν κλείσεις την πόρτα "στις δώδεκα να είσαι πίσωωωω" και εσύ απαντάς από τα σκαλιά "μέχρι τις δυο θα έχω γυρισείιιι".
τις χρυσές εκείνες εποχές που δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα για να σου στείλει τρις χιλιάδες μηνύματα (στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στην χειρότερη, σε έπαιρνε τηλέφωνο και σε έκανε παντελώς ρεζίλι σε όλους) να γυρίσεις πίσω ουρλιάζοντας γραπτώς (ναι! οι μαμάδες μπορούν να το κάνουν και αυτό) ότι "ο μπαμπάς σου είναι έξαλλος". εσύ γυρνούσες σπίτι με την ψυχή στο στόμα, ιδρωμένη και πανικόβλητη για όλη την μανούρα που θα τράβαγες, για να ακούσεις τελικά τον μπαμπά σου να ροχαλίζει σε σι μινόρε μην έχοντας πάρει χαμπάρι τι ώρα είναι ή που είσαι ή αν έχεις γυρίσει. δαιμόνιες μανάδες.
η φωνή της ευθύνης μέσα μου δεν με άφησε να ησυχάσω στο υπόλοιπο της διαδρομής γιατί σκεφτόμουν την δόλια μάνα του που θα τον περιμένει σε μια κουζίνα ξεροσταλιασμένη, μες το άγχος και την αγωνία, μη ξέροντας που είναι και τι κάνει, πόσο μάλλον να ήξερε ότι σταματάει αμάξια για ωτοστόπ, με έβαλε για πρώτη φορά στα παπούτσια της δικής μου μαμάς αλλά και της εν δυνάμει μαμάς που κοιμάται (ευτυχώς ήσυχη) ακόμα μέσα μου.
το ότι γύρναγα κάθε βράδυ σπίτι μου in one piece δεν ξέρω αν οφείλεται στο ένστικτο της επιβίωσης ή στην θεά τύχη, του πρωτάρη εν προκειμένω.
το πάρτι φιάσκο και το σκηνικό με το παιδάκι, ήρθε να ενισχύσει το προηγούμενο ακριβώς ποστ, που έλεγα ότι δεν είμαι πια καθόλου σε φάση να βγαίνω και να τραβολογιέμαι στο κάθε κατσάβραχο και στην κάθε παραλία που ο κάθε ένας βαφτίζει πάρτι. αποφάσισα να μην πάω ξανά κόντρα στην γιαγιά που κρύβω μέσα μου, να την ακούω όταν προστατευτικά μου λέει ότι αυτό το πάρτι πιθανόν να μην είναι για μένα και πως καλύτερα θα ήταν να πάω για ύπνο.
αυτό ή οποιοδήποτε είδος βραδινής εξόδου που συμπεριλαμβάνει χάλια μουσική, συμμαθητές από το γυμνάσιο, σάπια αν όχι ανύπαρκτα ποτά, έδαφος προσβάσιμο μόνο με τρακτερωτό κίτρινο μποτάκι και γενικότερα οτιδήποτε με παραπέμπει σε προ-εφηβικά ξεσαλώματα και άκυρα ξενύχτια, δεν έχει χώρο στην ατζέντα μου.
στο δίλημμα quality vs. quantity σαφέστατα η ποιότητα έχει πρωτεύον ρόλο πια σε όλα. σίγουρα αυτό μπορεί να με κάνει μονόχνοτη ή γκρινιάρα ή "πο πο πως κάνεις έτσι μωρέ" αλλά δυστυχώς έχω περάσει πολλά αποτυχημένα βράδια στο σχολείο της ζωής που είτε δεν μπορούσα να βρω μέσο διαφυγής είτε έπρεπε να κάτσω εκεί γιατί η κολλητή μου ήταν παράφορα ερωτευμένη και φλέρταρε με τον γκόμενο στο μπαρ ή ξέρναγε στις τουαλέτες για πάρτη του. το bottom line είναι ότι thanx but no thanx σε οτιδήποτε δεν με διασκεδάζει και με υποχρεώνει να είμαι σε μέρη που μισώ, με ανθρώπους που δεν αντέχω και μουσική που κάνει τα αυτιά μου να πονάνε.

μαρθα βουρτση

έχω γραφτεί στα newsletter όλων των online fashion sites, κυρίως αγγλικών, με αποτέλεσμα να μου στέλνουν τουλάχιστον τρις φορές την εβδομάδα το κάθε ένα, μειλ με όλα τα καινούργια ρούχα που φέρνουν. τα ανοίγω λοιπόν σαν καλός μπούφος, τα βλέπω, κάνω σχέδια που θα είμαι όταν θα φοράω το τάδε φόρεμα, το τάδε μαγιό, με τι θα τα συνδυάσω, κάπου εκεί σκέφτομαι ότι μου λείπει και το τάδε παπούτσι που θα πήγαινε καταπληκτικά μ' αυτό το φόρεμα, ανοίγω άλλη σελίδα με παπούτσια, διαλέγω και από εκεί. τα βάζω όλα στο shopping basket. πατάω continue to checkout. ανοίγω άλλο site παράλληλα να μου κάνει τις μετατροπές από λίρες σε ευρό. αρχίζω να σκέφτομαι μήπως τελικά είναι λίγο ακριβά 70 ευρό για ένα μαγιό. συνεχίζω να το σκέφτομαι. περνάει λίγη ώρα. χαζεύω στο twitter. ξαναπηγαίνω στην σελίδα, το basket μου με περιμένει χαρωπό μαζί με όλες τις φαντασιώσεις που έχω κάνει για τα ρούχα.
τα κλείνω όλα και δεν αγοράζω τίποτα.
κάθομαι και απορώ γιατί κάνω όλη αυτή την διαδικασία ξέροντας απο την αρχή ότι δεν πρόκειται να αγοράσω τίποτα. ότι δεν χρειάζομαι τίποτα απ' όλα αυτά μιας και έχω ήδη τριακόσια, αλλά παρόλα αυτά πάλι λογκάρω και μπαίνω στην διαδικασία να κάνω όλο αυτό το σενάριο. τελικά γιατί? νομίζω ότι με κάνει πολύ χαρούμενη να ξέρω ότι έχω λεφτά να πάρω ότι θέλω απ' όλα αυτά που βλέπω, αλλά τελικά επιλέγω να μην το κάνω.
ΕΠΙΛΕΓΩ.
πόσο τέλειο συναίσθημα αυτό της επιλογής. σου δίνει την απόλυτη ελευθερία.
προχτές ήμουν στο γυμναστήριο. στα όργανα. ο χώρος είναι ποτισμένος τεστοστερόνη και οι καθρέφτες δεν προλαβαίνουν να διαδέχονται ιδρωμένα είδωλα. δίπλα μου είναι ένας τύπος που ξεφυσάει σαν τον υπερσιβηρικό. έρχεται και του πιάνει την κουβέντα ένας γυμναστής που απ' ότι καταλαβαίνω είναι φίλοι. ξεκινάει ο γυμναστής να του λέει για το προηγούμενο βράδυ που πήγε σε ένα κοινό τους στέκι, και που απ' ότι καταλαβαίνω ήρθε η (τύπου) πρώην γκόμενα του γυμναστή. αρχίζει να του λέει ότι έκανε πως δεν την είδε (νόμιζα ότι αυτές τις μαλακίες τις κάνουμε μόνο εμείς) και πως όταν πήγε εκείνη να τον χαιρετήσει αυτός της το έπαιζε ιστορία, ξέρεις λίγο βαρύς, λίγο αδιάφορος (ότι ακριβώς δηλαδή ρίχνει με μαθηματική ακρίβεια μια γκόμενα, και δη πρώην σου, ξανά στην αγκαλιά σου). σ' αυτό το σημείο άρχισα να χάνω λίγο την εξιστόρηση γιατί ξεκίνησε ο υπερσιβηρικός, αλλά συμπεραίνω ότι αυτή τον ρώτησε κάτι του στυλ "τι κάνεις?" και αυτός της απάντησε ότι "καλά μωρέ, ξέρεις τώρα, ανέβηκα μέχρι την κορφή του έβερεστ σε δύο ώρες και σαράντα λεπτά, έκανα μπάνιο με λευκούς καρχαρίες, τα συνηθισμένα".
ο υπερσιβηρικός (που καίει κάρβουνο) τον κοίταξε έκπληκτος "κολύμπησες με λευκούς καρχαρίες??" και ο άλλος του λέει "όχι ρε μαλάκα, έβγαλα έναν παπά (ψέμα σημαίνει αυτό στο ανδρικό λεξιλόγιο) εκεί από την κολότσεπη για να της πω κάτι".
μάλλον ένιωσε πολύ ωραία για την στιχομυθία με τους παπάδες γιατί την επανέλαβε πολλές φορές.
το βράδυ αυτό έληξε για την μάρθα (έτσι λέγανε το τάχα μου θύμα) και τον γυμναστή κάπως έτσι: η μάρθα πέρασε από πίσω του και τον ακούμπησε, δήθεν τυχαία, δήθεν κατά λάθος (οκ! αυτό όντως το κάνουν οι γυναίκες) και ο γυμναστής "ούτε που ασχολήθηκα. έπιασα μια τύπισσα από την παρέα και άρχισα να της μιλάω". κατά την άποψη του αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα για την μάρθα η οποία μετά, όπως φανταζόμαστε όλοι, θα πήγε τρέχοντας στις τουαλέτες για να κλάψει και θα έφευγε τελικά από το μαγαζί με το κεφάλι σκυμμένο.
τον λυπήθηκα τόσο πολύ. αυτόν μόνο. η μάρθα μετά απ' αυτό το βράδυ μάλλον θα κατάλαβε πόσο βλάκας είναι ο πρώην της και σήμερα θα βρίσκεται σε κάποια παραλία με την κορμάρα της αραγμένη στην ξαπλώστρα να περιμένει προσφορές.
αυτός έμεινε να καυχιέται την ιστοριούλα τους στο γυμναστήριο, σε έναν τύπο που δεν είχε καμία όρεξη να ακούσει για τους παπάδες κανενός και που ήθελε απλά να γυμνάσει τους τρικέφαλους του.
χθες το βράδυ για άλλη μια φορά σούρθηκα έξω μέχρι τις τρις το πρωί. αυτό για μένα πια είναι άθλος. όχι ότι ήμουν και ποτέ κάνα pary animal, να τα λέμε αυτά, αλλά που και που τις κάνω τις εξορμήσεις μου. σαφέστατα βέβαια θα προτιμούσα να κάθομαι στον καναπέ μου να βλέπω ταινίες ή να παίζω επιτραπέζια, αλλά ο κοινωνικός μου κύκλος δεν με αφήνει πάντα να πραγματοποιώ τις γιαγιαδέ φαντασιώσεις μου και μεταξύ μας, ίσως κάποια μέρα να τον ευχαριστώ πολύ για αυτό.
δεν περνάω καλά πια έξω. θλίβομαι βαθύτατα βλέποντας τον κόσμο γύρω μου να πίνουν το ποτό τους, ντυμένοι, στολισμένοι έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο ή έστω την μπαργούμαν ή έστω τον σερβιτόρο που έχουν βάλει στο μάτι από την προηγούμενη φορά, και τελικά οι περισσότεροι να γυρίζουν σπίτι τους απλά μεθυσμένοι και με άδεια χέρια. βλέπω τις γυναίκες και τα κορίτσια να ντύνονται και να ζωγραφίζουν με κραγιόν χίλιες υποσχέσεις στα πρόσωπά τους, να προσποιούνται κάποιες που δεν είναι, να γελάνε με αστεία που βρίσκουν ελεεινά, να πίνουν σάπια ποτά και χιλιάδες σφηνάκια μήπως και με λίγο αλκοόλ παραπάνω αυτός που τους κερνάει γίνει λίγο πιο ωραίος, λίγο πιο κοντά στην φαντασίωση που είχαν βάζοντας το συγκεκριμένο φουστάνι λίγες ώρες πριν.
θεέ μου, έχω αρχίσει να ακούγομαι επικίνδυνα σαν τον φίλιππο πλιάτσικα. τέλος πάντων, μάλλον την πιάσατε την εικόνα.
με μιζεριάζει η νυχτερινή ζωή. είναι γεμάτη υποσχέσεις που δεν θα δουν ποτέ το φως της ημέρας και επιλογές άλλων που προσποιείσαι ότι είναι δικές σου για να έχεις κάτι λιγότερο να σκέφτεσαι στο πρωινό hangover.

η εκδικηση ειναι ενα πιατο που τρωγεται καυτο

ένας άνθρωπος με το δικό μου νευρικό σύστημα, δύσκολα μπορεί να διατηρηθεί σε μια μόνιμη ψυχολογική κατάσταση για περισσότερο από ένα 24ωρο. εγώ έκανα τον άθλο να παραμείνω ντοπαρισμένη από το σάββατο, αν και ακόμα και τότε, στις πολύ πρωινές ώρες που γυρνούσα σπίτι και η κούραση χτύπαγε κόκκινο, έχασα τον έλεγχο και μεταμορφώθηκα στον παλιό κακό μου εαυτό, αλλά τελικά η καλοσύνη υπερίσχυσε και το φωτοστέφανο μου έλαμψε ξανά.
για την σημερινή απεργία έχω ξεκινήσει από χτες να βρίζω τις μάνες όλων των εργαζομένων, να δημοσιεύω τα καντήλια μου στο FB, έριξα και κάτι απειλές στο twitter, έγκωσα, στέρεψα και ησύχασα. το να μαθαίνω όμως ότι αυτή η γαμημένη η απεργία θα κρατήσει μέχρι και την τρίτη πραγματικά δεν μπορώ να το αντέξω.
δεν μπορεί ρε παιδί μου ο οργανισμός μου να αντέξει τόση κοροϊδία, πως να το κάνουμε.
αυτό μου με κάνει πιο πολύ απ' όλα έξαλλη είναι που κανείς μας δεν κάνει πλέον τίποτα, για τίποτα.
απλά λέμε "α! οκ απεργία" και κάπως έτσι τελειώνει η ιστορία.
και αυτοί συνεχίζουν να κάνουν ή μάλλον να μην κάνουν την δουλεία τους και κάπως έτσι παγιώνεται η κατάσταση.
μα καλά δεν υπάρχει κανείς να κρίνει αυτές τις απεργίες σαν παράνομες, σαν καταχρηστικές, σαν κάτι αρνητικό τέλος πάντων.
αποφάσισα να απεργήσω και εγώ λοιπόν! ξεκινάω και εκστρατεία κιόλας να πείσω όσους περισσότερους μπορώ. θα απεργώ κάθε φορά που θα πηγαίνω να βγάλω το εισιτήριο μου για τα μέσα και θα παρακαλάω να πέσω πάνω σε ελεγκτή. να δουν και αυτοί τι σημαίνει να απεργείς από τις υποχρεώσεις σου ως πολίτης και ας με τραβολογάνε μέχρι και τον κορυδαλλό δεν με ενδιαφέρει.
σε έναν ηλεκτρονικό διάλογο σήμερα το πρωί, μου λέει ένας φίλος μου "μα απολύθηκαν τόσοι άνθρωποι" σαν δικαιολογία για την απεργία. ΟΚ. δεν θέλω να ακουστώ κυνική αλλά δυστυχώς πολλοί άνθρωποι απολύονται κάθε μέρα, και όχι μόνο τώρα που περνάμε και θεωρητικά δύσκολες μέρες, αλλά και παλιότερα που ήταν όλα ρόιδο. το να σε απολύουν είναι τρομερά δυσάρεστο (been there, done that) και πόσο μάλλον όταν έχεις και οικογένεια, αλλά πραγματικά η ζωή συνεχίζεται. get over it, φρόντισε να καλύψεις τις πολύ άμεσες υποχρεώσεις με τα λεφτά της αποζημίωσης και ξεκίνα πάλι από την αρχή να φτιάξεις την ζωή σου. μην περιμένεις μια απεργία για να διεκδικήσεις τα δικαιώματα σου και μετά να βυθιστείς στην καλοκαιρινή ραστώνη και "από σεπτέμβρη βλέπουμε".
τίποτα απο τα παραπάνω όμως δεν σου δίνει το δικαίωμα να επιβαρύνεις τόσους ανθρώπους και να πηγαίνεις κόντρα στην εξέλιξη τους με το σκεπτικό του αφού δεν μπορώ να παώ εγώ στην δουλεία μου δεν θα πας ούτε εσύ.
σήμερα το πρωί, πριν έρθω στο γραφείο χάζευα στην τηλεόραση και σταμάτησα στην εκπομπή του παπαδάκη όπου είχε καλεσμένο τον εκπρόσωπο κάποιου σωματείου που εκπροσωπεί κάποιους απ' όλους αυτούς που απεργούν ή/και απολύθηκαν. ο παπαδάκης του έλεγε ότι ειδικά αυτές τις μέρες που η θερμοκρασία θα είναι στα ύψη μήπως θα ήταν καλή ιδέα να μεταφέρουν έστω (αν όχι ακυρώσουν) την απεργία τους για κάποια άλλη μέρα που δεν θα πεθαίνεις από την ζέστη και ο τύπος απάντησε: "κύριε παπαδάκη μου, τα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση καίνε και τσουρουφλίζουν όλους μας πολύ περισσότερο από την ζέστη", μα του λέει ο παπαδάκης "δεν θα μπορούμε να κυκλοφορήσουμε αύριο στο κέντρο της αθήνας" και συνεχίζει αυτός "ας μην κυκλοφορήσετε τότε κύριε παπαδάκη μου" με ύφος κιόλας ότι τόσο καιρό μας κουβαλάνε στις πλάτες τους και δεν μπορούν άλλο.
αχ με έχουν κουράσει αφόρητα όλα αυτά.
πραγματικά δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο, αλλά ούτε η παραίτηση φαντάζει σαν την καλύτερη λύση.
σήμερα το πρωί μίλαγα με την λυδία και έπιασα πρώτη φορά τον εαυτό μου να μιλάω αγχωμένη λες και έτρεχα στον μαραθώνιο. τι συζητάγαμε? για το μέλλον.
ήθελα να χωρέσω όλες μου τις σκέψεις, τις ανασφάλειες, τα θέλω και τα "θα" σε μια ανάσα ακριβώς όπως θα ήθελα να μπορούσα να κάνω και στην πραγματικότητα.
να τα βάλω όλα μαζί κάπου, ήρεμα και οργανωμένα, βολεμένα και τακτοποιημένα και εγώ απλά να τα ζούσα. να έκανα πράξη όλα τα υπέροχα που έχω στο μυαλό μου. όλα αυτά για τα οποία ζηλεύω όλους τους άλλους για τον ελεύθερο χρόνο που έχουν για να τα κάνουν.
το μόνο καλό είναι ότι τόσες ώρες που θα περάσω στο αυτοκίνητο αυτές τις μέρες με την απεργία, θα έχω όλο τον χρόνο στην διάθεση μου να σκεφτώ κι άλλους χειρότερους και πιο ενοχλητικούς τρόπους για να εκδικηθώ το μετρό.

να τι συμβαινει οταν εχεις να γραψεις τοσες μερες

η απουσία μου δικαιολογείται στο ότι είμαι πολύ χαρούμενη και ευτυχισμένη αυτή την περίοδο για να βρω την αφορμή να γίνω έξαλλη, με αποτέλεσμα να έχω αφήσει πίσω τις μέρες που δεν έβλεπα την ώρα να βρεθώ μπροστά σε μια οθόνη και να ξεσπάσω όλα μου τα νεύρα πάνω στο πληκτρολόγιο.
αν δεν έχω κάτι να πω ή να σχολιάσω, αρνητικά κυρίως, αυτό το μπλογκ πρακτικά δεν έχει λόγο ύπαρξης, γιατί στην τελική ποιόν ενδιαφέρει αν κάνω δίαιτα ή αν πέρασα τέλεια το weekend ή ότι έχω αρχίσει να σκέφτομαι το καλοκαίρι και τις διακοπές με μανία, και άλλα τέτοια χαρωπά? από την άλλη βέβαια, it's my blog and I cry if I want to οπότε για όποιον βαριέται ή δεν είναι πολύ καλά ψυχολογικά ή έχει νεύρα μάλλον τώρα ήρθε η ώρα να πατήσει αυτό το κόκκινο "χ" πάνω δεξιά στην οθόνη του, και να μας προτιμήσει κάποια άλλη φορά που θα επιδίδομαι στο αγαπημένο μου σπορ, αυτό του κραξίματος, μιας και το παρακάτω κείμενο θα τον απογοητεύσει.
spoiler alert: θα έχει πολλές πεταλούδες και κορδελάκια.
έχω φλερτάρει πολύ με την ιδέα να γράψω κάτι για τις δίαιτες, κάτι σαν ημερολόγιο του στυλ ότι σήμερα έφαγα μια μπανάνα και ένα μήλο. αλλά πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει κάτι τέτοιο και πόσο πολύ μπορείς να διανθίσεις λεκτικά το ότι έφαγες μια μπανάνα και ένα μήλο. τελεία. ξέρεις.
τις τελευταίες μέρες έχω βάλει σκοπό να βρω πολλές και ενδιαφέρουσες σελίδες στο ίντερνετ, που να αφορούν τα πάντα, για να έχω να απασχολώ το μυαλό μου κάτι ώρες που η ηρωίνη φαντάζει σαν την καλύτερη λύση μπας και περάσει το 8ωρο. αντ' αυτής όμως βρήκα το πιο τέλειο site μαγειρικής/ζαχαροπλαστικής, αυτό, και αφού δεν μπορώ να πάω στην αμερική και να βρω τα υλικά για να τα μαγειρέψω (let alone the skills), αλλά και αφού δεν μπορώ να τα φάω, ας τα βλέπω, κάνοντας παράλληλα όνειρα για το παγωτατζίδικο που θα ανοίξουμε με την τατιάνα (αυτό είναι δικό της όνειρο δηλαδή, εγώ απλά πετάχτηκα σαν την π***α στην φαντασίωση της, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα με προσλάβει αν μη τι άλλο για να της βρίσκω τέλεια ονόματα για τις γεύσεις), ονειρεύομαι τεράστιες κουζίνες που θα μαγειρεύω συγκλονιστικά γλυκά και θα ψήνω κουλουράκια για τους φίλους μου μένοντας ταυτόχρονα λεπτή και κομψή ενώ αυτοί θα γίνονται σαν μπαλόνια και μέσα σε όλα αυτή την αναζήτηση ανακάλυψα ότι θέλω τελικά να γίνω η martha stewart. ξέρω! ευσεβής πόθος περίπου 45.000.000 γυναικών και άλλων 300.000.000 γκέϊ στον πλανήτη. αλλά hey! όλοι έχουμε μερίδιο στην ευτυχία. τι όχι??
εκτός από τα παραπάνω, σίγουρα κάποιο από τα παρακάτω ή και όλα μαζί είναι λόγοι που με κάνουν ευτυχισμένη: το καλοκαίρι που έρχεται φτάνει, η δίαιτα μου που κλείνει 3 εβδομάδες πετυχημένης λειτουργίας ΜΕ αποτελέσματα παρακαλώ, το ότι τώρα έχω την επιλογή του να μπορώ να απαρνηθώ αν θέλω τον "όρκο του ολόσωμου" που είχα δώσει για φέτος το καλοκαίρι, και πάνω απ' όλα ο δεύτερος έρωτας που περνάω (μόνη μου, ο κωνσταντίνος είναι ακόμα στον πρώτο) μαζί του, αλλά και το φανταστικό ρεπό της περασμένης παρασκευής που μου θύμισε πόσο ωραίο είναι να έχεις χρόνο να αφιερώνεις στον εαυτό σου.
παλιά, λόγο του ελληνικού κομπλεξισμού δεν μπορούσα να διανοηθώ τι μπορεί να κάνεις ένας άνθρωπος μόνος του στο σινεμά ή στην καφετέρια. απέφευγα μάλιστα να τους κοιτάξω για να μην νομίζουν ότι τους κοιτάω που είναι μόνοι τους και τους βυθίσω ακόμα περισσότερο στην μιζέρια που τελικά υπήρχε μόνο στο στενό μυαλό μου. και μετά πήγα για μεταπτυχιακό στο λονδίνο. με μια βαλίτσα γεμάτη με cd, dvd και βιβλία γιατί πίστευα ότι θα περνάω πολλές ώρες κλεισμένη στο δωμάτιο μου μην έχοντας παρέα για να κάνω τα τρισεκατομμύρια πράγματα που μπορείς να κάνεις στο λονδίνο. φυσικά δεν είδα ούτε μισό dvd και αρκέστηκα στο να κουβαλάω την υπέρβαρη βαλίτσα μου στον χειρότερο σταθμό (χωρίς ασανσέρ that is) του λονδρέζικου μετρό, το green park. δεν είδα ούτε μισό dvd γιατί έμαθα να περνάω καλά με την μόνη παρέα που μπορώ να περάσω καλά (όταν και εάν το θέλω), τον εαυτό μου.
back to reality. την παρασκευή εκτός των άλλων πήγα στα μπουζούκια. συγκεκριμένα στην βανδή. έπαθα πολλές κράμπες στην στοματική κοιλότητα γιατί δεν μπορούσα να κρατήσω τα σαγόνια μου στην θέση τους κάθε φορά που ήταν πάνω στην πίστα η βανδή με τις χορεύτριες της... τι σώματα είναι αυτά που έχουν? το μεγαλύτερο μου επιχείρημα για να μην πιω όλο το μπουκάλι με την vodka-μπόμπα μπας και πνίξω τον πόνο μου είναι ότι αυτή είναι η δουλεία τους. σε κάθε ενοχικό βλέμμα της στέλλας που από το δεξί μάτι καταριόταν το κινέζικο που έφαγε πριν την έξοδο μας και από το αριστερό την απουσία χρόνου για γυμναστική, επέμενα στο ότι είναι η δουλεία της να έχει τέλειο σώμα και στο ότι "έχει τον άπειρο χρόνο και χρήμα για γυμναστική αλλά και να πληρώνει σαράντα μάγειρες να τις ψιλοκόβουν τα λαχανικά και να τις γεμίζουν 8 ποτήρια νερό την μέρα. και να βρίσκει και τον χρόνο να τα κατουράει." κάπου μεταξύ των κοιλιακών μια άσημης τραγουδίστριας και των οπίσθιων της άλλης άρχισα να απορώ πως και εάν θα εφαρμοστεί ποτέ ο αντικαπνιστικός νόμος στον ναό του ντερτιού, του πόνου και του νταλκά.
πιστεύω ότι εκτός από κάποια τραγούδια που έχουν δημιουργηθεί για να αυξήσουν τις πωλήσεις στα λουλούδια, είναι και κάποια άλλα τα οποία έχουν δημιουργηθεί για να αυξήσουν τις πωλήσεις στα τσιγάρα. στα μπουζούκια εάν είσαι ευτυχισμένος και ερωτευμένος δεν πας. δεν περνάς καλά ρε παιδί μου εάν δεν μπορείς να ταυτιστείς με τον πόνο του εκάστοτε τραγουδιού, εάν δεν έχεις έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο να σκουντίξεις την φίλη σου στον πολύ συγκεκριμένο στοίχο που περιγράφει ακριβώς το state of mind αυτού του χωρισμού. υπάρχουν κάποια τραγούδια που για να τα ακούσεις και να τα ασπαστείς όπως πρέπει, πρέπει να ανάψεις καινούργιο τσιγάρο με την εισαγωγή τους, ακόμα και αν είχες κάνει δυο τζούρες απ' αυτό που κρατάς αναμμένο στο χέρι σου.
όπως όλοι καταλαβαίνουμε, τα μπουζούκια δεν είναι πια για μένα.
έχω κάποιες παρατηρήσεις όμως να κάνω ως προς το καλλιτεχνικό κομμάτι: οι χορογράφοι πρέπει επειγόντως να σκεφτούν κάτι να κάνουν με το αριστερό χέρι των τραγουδιστών μιας και κρέμεται τόσο κουλό που σου αποσπά την προσοχή, και επίσης, όλοι οι εναλλακτικοί και mainstream καλλιτέχνες αλλά και οι δισκογραφικές που τους εκπροσωπούν θα πρέπει να χαλαρώσουν λίγο και να σταματήσουν να ιδρώνουν για να χτίσουν μια cool και "διαφορετική" εικόνα για τον κάθε έναν απ' αυτούς γιατί στην τελική κανείς τους δε μπορεί να απαγορέψει στην βανδή να τραγουδάει το "εξαιρέσεις" συνοδεία μπουζουκιού. αυτά. μεταξύ άλλων στον πρόγραμμα της είχε έναν κιθαρίστα τέρμα μεταλά, με κάτι ράστα κόκκινα και μαύρα μέχρι την γάμπα, το απαραίτητο eye liner, δαχτυλίδια με νεκροκεφαλές και πεντάλφες, χιλιάδες καρφιά πάνω στο μαύρο outfit και βέρμαχτ, για τα οποία ακόμα απορώ αν του το διάλεξε στυλίστας ή αν είναι ατόφιος μεταλάς που ξεπούλησε την πουλημένη στον Ozzy ψυχή του για τα λεφτά, που ως γνωστόν "τα κάνεις όλα"?
μ' αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα ταλανίζομαι μέχρι σήμερα και ησυχία δεν μπορώ να βρω.

the show must go on

τα κατάφερα χτες και κοιμήθηκα περίπου στις 5 το πρωί μαζί με τα πουλάκια και τα σκουπιδιάρικα. σήμερα το πρωί με πολύ κόπο και πολύ προσπάθεια ανασύρθηκα από τον βούρκο του κρεβατιού μου και είμαι έτοιμη να αδράξω άλλη μια μέρα.
ανοίγω τον ηλεκτρονικό σκαϊ να διαβάσω ειδήσεις και βλέπω άλλη μια συναυλία να ακυρώνεται φέτος (ευτυχώς δεν με αφορά) λόγω της οικονομικής κρίσης. διαβάζω παρακάτω κείμενο από την εταιρεία διοργάνωσης που λέει ότι "η κρίση έχει πλήξη τα μεσαία εισοδήματα με αποτέλεσμα την πολύ χαμηλή προπώληση των εισιτηρίων". αναρωτιέμαι αν έχουν ιδέα αυτοί οι άνθρωποι τι λένε και που απευθύνονται τελικά. γιατί αν νομίζουν ότι η κρίση είναι αυτή που οφείλεται για την χαμηλή προπώληση τότε είναι σε πολύ λάθος δρόμο. έχει συμβάλλει και η κρίση δεν λέω, αλλά νομίζω, ταπεινά, ότι φταίνε και οι άθλιες υπηρεσίες που προσφέρουν τόσα χρόνια αλλά και το γεγονός ότι ο πιο σκεπτικός από ποτέ καταναλωτής θα το σκεφτεί διπλά να το αγοράσει.
και εκτός των άλλων, από πότε το εισιτήριο των 60 , 70 και 120 ευρώ απευθύνεται στα μεσαία εισοδήματα?
μου είπαν κάποιοι φίλοι μου που πήγαν στο synch για τον απελπιστικά λίγο κόσμο που κατάφερε να προσελκύσει καθώς και για τις πάμπολλες ακυρώσεις. επίσης για το ακατέβατο εισιτήριο των 45 ευρώ.
όλα αυτά δεν είναι τυχαία. είναι όλα απόρροια του ότι ίσως ο έλληνας βαρέθηκε πια να πληρώνει για αέρα κοπανιστό, και θέλει επιτέλους να δίνει τα λεφτά του για πράγματα που αξίζουν.
είναι καθεστώς στην ελλάδα ότι η σχέση ποιότητας-τιμής δεν υπάρχει πουθενά, πόσο μάλλον στις συναυλίες που έχουν από την φύση τους έναν πιο "χαλαρό" και "χύμα" χαρακτήρα. χαρακτηριστικό παραδείγματα που επαναλαμβάνεται τόσα χρόνια είναι οι απαράδεκτες διοργανώσεις του rockwave. κάθε καλοκαίρι "αναγκάζουν" χιλιάδες κόσμου να οδηγεί μέχρι την μαλακάσα, τον υποχρεώνουν να παρκάρει πάνω στην εθνική οδό μιας και δεν υπάρχει καμία πρωτοβουλία για πάρκινγκ (απλή εξυπηρέτηση), αλλά ούτε και μαζική μεταφορά από την διοργανώτρια εταιρεία (που θα έπρεπε να συνυπολογίζεται στην τιμή του εισιτηρίου), σε έναν χώρο που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να φιλοξενήσει τόσο κόσμο αλλά ούτε και να υποστηρίξει μια μουσική συναυλία καλλιτεχνών μεγάλου βεληνεκούς.
με την παρούσα κατάσταση, όλες αυτές οι εταιρείες προτιμούν ξεκάθαρα να ακυρώσουν μια συναυλία λόγω χαμηλής προπώλησης από το να δοκιμάσουν έστω την προπώληση σε μια πιο χαμηλή και προσιτή τιμή ή έστω να δοκιμάσουν να αλλάξουν τον πολύ λανθασμένο τρόπο που μέχρι τώρα συντηρούμε όλοι, προσφέροντας επιτέλους υπηρεσίες για τις οποίες αξίζει να πληρώσεις.
στην ευρώπη αντίστοιχες τιμές εισιτηρίων αναλογούν σε 2ήμερα και 3ήμερα φεστιβάλ που παρακολουθείς τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής, όχι έναν καλλιτέχνη με ανύπαρκτο ή εντελώς άκυρο support (όπως εδώ), σε εγκαταστάσεις με τουαλέτες και ειδικά διαμορφωμένους χώρους για να μπορείς να αράξεις και να παρακολουθήσεις την συναυλία κάπου χαλαρός, αντί να είσαι μέχρι τον λαιμό στο moshpit.
πρωτοσέλιδο στα νέα "ανατροπή στα εργασιακά". και αναρωτιόμουν εγώ γιατί έχουν πάθει όλοι πανικό για τον σεπτέμβρη, και τι θα γίνει τον σεπτέμβρη, και που θα μας βρει ο σεπτέμβρης, εγώ ούτε που έδινα σημασία.
λένε τα νέα λοιπόν, ότι μέσα στο καλοκαίρι θα περάσουν τα "μέτρα-φωτιά" που συμπεριλαμβάνουν χαμηλότερους εισαγωγικούς μισθούς για τους νέους (δηλαδή πόσο πιο χαμηλούς? 600 ευρώ μεικτά???), αύξηση στο ποσοστό απολύσεων (4% στα 200 άτομα), μείωση στο ποσό της αποζημίωσης και αποπληρωμή της αποζημίωσης χωρίς προκαταβολή, σε δόσεις μετά από 2?3?4?5? μήνες. η περίοδος αποπληρωμής άγνωστη, αλλά φαντάζομαι θα είναι όση βολεύει τον επιχειρηματία.
λένε επίσης να αποτραπούν όσο το δυνατόν περισσότερο οι απολύσεις σε άτομα μεγάλης ηλικίας που βρίσκονται ένα στάδιο πριν την συνταξιοδότηση. δώστε τόπο στα νιάτα εν ολίγοις. αυτά τα καινούργια μέτρα θα περάσουν το καλοκαίρι όταν όλοι αυτοί που θα τους αφορούν θα είναι αραγμένοι στην παραλία πίνοντας φραπέ, που δεν θα καταλάβουν πότε συνέβη τι, γυρνώντας στην ρουτίνα ξανά τον σεπτέμβριο με ένα χαρτί απόλυσης να τους περιμένει στο γραφείο ή με μια μείωση μισθού στο επόμενο paycheck.
αυτό που με κάνει τρελή είναι ότι κόβουν πάλι όλα τα δικαιώματα από τους νέους για δουλεία και προοπτική, προωθώντας πάλι τους δεινόσαυρους να κάθονται να κλωθάνε μέχρι να έρθει η ώρα της σύνταξης. δεν λέω να απολύονται οι μεγάλοι σε ηλικία που περιμένουν πως και πως την σύνταξη, αλλά δεν μπορείς να κόβεις τον μισθό του νέου, που μόλις ξεκινάει.
δεν έμενα στο κρεβάτι κουκουλωμένη καλύτερα??

αϋπνιας μονολογοι

εγώ δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τον ύπνο. μάλιστα θυμάμαι να ταυτίζομαι απόλυτα με πολλούς διάσημους που στην ερώτηση ποίο είναι το πιο περίεργο μέρος που σε έχει πάρει ο ύπνος, απαντούν σε κλαμπ. με τίγκα μουσική. μπορεί να μην έχω πραγματικά κοιμηθεί ποτέ σε κλαμπ αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι δεν ήθελα να κάνω ρεζίλι την παρέα μου έχοντας ένα πτώμα στο τραπέζι, αλλά ειλικρινά έχουν υπάρξει πολλές φορές που θα έδινα τα πάντα για να μπορέσω να γύρω έτσι λίγο στην κονσόλα του dj ή στον ώμο της διπλανής μου για έναν γρήγορο υπνάκο.
αχ είπα πτώμα και θυμήθηκα την ταινία 200 τσιγάρα όπου μια μανιακή κοπέλα αποφασίζει να κάνει πρωτοχρονιάτικο πάρτι, από την απελπισία της που κάνεις καλεσμένος δεν είχε έρθει στην ώρα του, ήπιε την μισή κάβα μόνη της, έπεσε ξερή και τελικά έχασε το καλύτερο πάρτι της δεκαετίας, στο σπίτι της. επική ταινία.
η τηλεόραση των από πάνω είναι τόσο δυνατά που αν συγκεντρωθώ λίγο ελάχιστα μπορώ όχι μόνο να καταλάβω ακριβώς τι λένε, αλλά και ποιοι τα λένε. επίσης το πότισμα στον κήπο διαρκεί περίπου μισή ώρα, για να αρχίσει πάλι μια ώρα αργότερα.
αυτά και άλλα πολλά παρατηρεί κανείς όταν δέρνεται από αϋπνία. πολύ κακό πράγμα.
εγώ όπως ξεκίνησα να λέω, δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τον ύπνο. όπου και να με βάλεις και όποτε και να με βάλεις κοιμάμαι και κοιμάμαι και καλά. ξυπνάω πρησμένη και χορτασμένη και συνήθως βλέπω ωραία όνειρα.
αυτήν την εβδομάδα έχω ξεναγηθεί στον υπέροχο κόσμο του της αϋπνίας και πραγματικά ένα έχω να πω: get me the hell out of here.
το χειρότερο δεν είναι όμως τι κάνεις αφού το έχεις πάρει απόφαση ότι δεν θα ξανακοιμηθείς. το χειρότερο είναι όταν ξυπνάς και νομίζεις απλά ότι έχεις ξυπνήσει για να αλλάξεις πλευρό και να γυρίσεις πιπιλόντας το δάχτυλο από την άλλη για ακόμα πιο γλυκά όνειρα, εκεί εκεί σε ένα πολύύύ μικρό σημείο, σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου είναι που ίσως συνειδητοποιείς ότι χμ μπορεί και να μην ξανακοιμηθώ για σήμερα, και εκεί είναι που συμβαίνει το μοιραίο: κατακλύζεσαι από εκατομμύρια σκέψεις που κάνουν τον μορφέα να φεύγει τρέχοντας, αφήνοντας σε μόνο με αυτές, ενώ αυτός πάει να αγκαλιάσει στοργικά τους από πάνω. αν μπορούσε τουλάχιστον να χαμήλωνε και την ένταση της τηλεόρασης? και ας με ξεχάσει για σήμερα, δεν θα του κρατήσω κακία.
τελικά όλα καταλήγουν στο ότι δεν είμαι και πολύ στα καλά μου αυτή την περίοδο. δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο λόγο να το αποδώσω απλά δεν είμαι καλά.
φυσικά περνάω πολλές ώρες τη μέρα στο γραφείο σαν ένας τυπικό dr jekyll, αλλά τις υπόλοιπες ώρες που ονομάζονται επίσημα και "ζωή" είμαι ο mr hyde. αυτή η διπολική προσωπικότητα μπορεί να είχε και ενδιαφέρον εάν δεν ξέσπαγα σε ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα απλά είναι εκεί για να σε ακούσουν όπως και να' χει, που έχουν συνηθίσει έως και αγαπήσει την τρέλα που κουβαλάς και που θα τα ακούσουν ούτως ή άλλως όποτε σε αντιμετωπίζουν λίγο "πες τα να τελειώνουμε". εκεί είναι που αρχίζει ένας απελπιστικός μονόλογος πνιγμένος στα αναφιλητά και τις μύξες, που στην ουσία δεν λες και τίποτα ή έστω τίποτα καινούργιο απλά λες τον πόνο σου όπως τον αντιλαμβάνεσαι εσύ εκείνη την στιγμή ή στήνεις εκεί επί τόπου ένα πρόβλημα μες το κεφάλι σου το οποίο σου φαίνεται κιόλας γολγοθάς, ο άλλος αναρωτιέται τι αμαρτίες πληρώνει στην ζωή του και παράλληλα δεν καταλαβαίνει χριστό, και μετά ξεκινάει το άλλο τροπάρι που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων "σιγά μην καταλάβαινες", "πότε με έχεις καταλάβει εμένα", και μετά από πολύ μανούρα καταλήγει στο "μου έχεις φάει την ζωή". κλείνεις το τηλέφωνο στα μούτρα του πρώην πλέον συνομιλητή σου, τον οποίο καλείς ξανά δέκα λεπτά αργότερα, απολύτως κουλ και δεν τρέχει τίποτα, μασώντας εκεί ένα συγνώμη "αλλά είμαι λίγο φρικαρισμένη (για άγνωστους λόγους) αυτή την περίοδο" τα ρίχνεις όλα στην κρίση και την μιζέρια, και πας για καφέ άλλος άνθρωπος.
και μιας και είπα κρίση, τις τελευταίες μέρες νιώθω μια διάχυτη μιζέρια, μια κακοπέραση παντού και αυτό με έχει επηρεάσει πολύ.
καταρχήν τι είναι αυτό που λένε ότι θα επιστρέψουμε στην δραχμή? είμαστε σοβαροί? οικονομικά δεν είμαι σε θέση να το ερμηνεύσω, κατά πόσο αυτό θα μας κάνει καλό ή θα μας κάνει λιγότερο κακό. αλλά κοινωνικά είναι τόσο old school σαν να σου απαγορεύσουν ξαφνικά την χρήση των κινητών ή να εξαφανίσουν το ίντερνετ.
μου πήρε πολλά χρόνια να συνηθίσω το ευρώ το οποίο από τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του αποφάσισα να το αντιμετωπίσω σαν ένα τελείως ξεχωριστό νόμισμα χωρίς να μπω στην διαδικασία ποτέ να κάνω την αλλαγή στο μυαλό μου υπολογίζοντας ποσό κοστίζει τι σε δραχμές. το έβρισκα τρομερά χρονοβόρο και από το να είμαι με το κομπιουτεράκι στο χέρι, φρόντισα να αντιληφθώ πόσο είναι το 5ευρώ, το 20ευρώ και τα κέρματα και τι είναι λογικό να αγοράζω με αυτά. και έτσι πορεύτηκα τόσα χρόνια.
ακόμα απορώ που υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν την μετατροπή στο μυαλό τους μέχρι και σήμερα.
αυτοί σίγουρα δεν θα αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα.
τώρα το να γυρίσουμε πάλι στις δραχμές το βρίσκω ότι πιο τριτοκοσμικό υπάρχει. δεν έχει συμβεί σε καμία άλλη χώρα τη ευρωζώνης γεγονός που μας κάνει πρώτους διεθνώς σε άλλο ένα ρεζιλίκι. πραγματικά απορώ τα παιδία μας και τα εγγόνια μας τι θα πιστεύουν για μας διαβάζοντας για όλα αυτά στα βιβλία της ιστορίας. αλλά και πάλι, τι απ' όλα που έχουμε κάνει τόσα χρόνια θα κάνει τα παιδία μας και τα εγγόνια μας να μας πουν συγχαρητήρια?
νύσταξα.

μια του κλεφτη, δυο του ψευτη

η φίλη μου η Μ τα έχει, είχε, έχει, είχε... όπως καταλαβαίνουμε όλοι το στάτους αυτής της σχέσης είναι κάπως απροσδιόριστο, με τον Γ.

ταλαιπωρούν τους εαυτούς τους αφήνοντας τα όνειρα για κοινές καλοκαιρινές διακοπές σε προορισμούς που και οι δύο θα πήγαιναν για πρώτη φορά να παραμένουν όνειρα.

το ατελείωτο και καυτό καλοκαίρι που μόλις ξεκίνησε τους βρίσκει μόνους και δυστυχισμένους με όλους τους φίλους τους νταντάδες αμέσου δράσεως για τις αυτοκτονικές τάσεις της Μ και τις φοβίες του Γ μετά τις απειλές που δέχτηκε (από την Μ) για την σωματική του ακεραιότητα.

η ιστορία ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι όχι με τους καλύτερους οιωνούς γεγονός που προβλημάτισε όλους μας για την εξέλιξη της. φυσικά κατόπιν εορτής και μετά από έναν ολόκληρο χρόνο με ατελείωτα τηλεφωνήματα, πηγαινέλα, κλάματα, χαρές και αγαπούλες, η κατάληξη αυτής της σχέσης ήταν αρκετά προβλέψιμη χωρίς να χρειάζεται να απαντάς στο όνομα κασσάνδρα ή/και να διαθέτεις το κληρονομικό χάρισμα.

το ειδύλλιο τους άρχισε όταν ακόμα ο Γ τα είχε (ξεκάθαρα παροντικός για την εποχή χρόνος) με την Σ, όπου σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Γ ο έρωτας από την μεριά του είχε κάνει φτερά εδώ και πολλούς μήνες άλλα έμενε μαζί της γιατί εκτός των άλλων οι άνδρες είναι και πολύ φιλεύσπλαχνοι και πονετικοί (τι? δεν το 'ξερες?) και δεν πετάνε τις γυναίκες σαν στημένες λεμονόκουπες μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. ένα εκατομμύριο ταινίες στο χόλιγουντ μας έχουν πείσει πλέον ότι ο παντρεμένος δεν πρόκειται να αφήσει την φωλίτσα του και την κανάρα του και ας τραγουδάνε όλοι οι κατατρεγμένοι σαν ύμνο το "θα ζήσω ελεύθερο πουλί". στην πραγματικότητα κανείς δεν θέλει να ζήσει σαν ελεύθερο πουλί όταν έχει την κανάρα στο σπίτι να του σιδερώνει τα σώβρακα και να του μαγειρεύει κανναβούρι κοκκινιστό ή λεμονάτο όπως η μαμάκα του.

μετά από κάτι μήνες κρυφής και παράνομης σχέσης που δικαίως απέδωσαν στην Μ το ινδιάνικο προσωνύμιο "το τρίτο πρόσωπο", η Σ ένωσε τα κομμάτια του παζλ που έστηνε στο σαλόνι τους ο Γ και με ότι εγωισμό της είχε απομείνει, μάζεψε τα μπογαλάκια της και άφησε στα πιτσουνάκια όλο τον χρόνο και τον χώρο για να ζήσουν και επίσημα πια τον ερωτά τους.

σημείωση: ότι γράφεται εδώ σε δύο γραμμές, στην πραγματικότητα διήρκεσε περίπου δυο μήνες.

όλα θα ήταν καλά και ειδυλλιακά για όλους εάν ο Γ α) δεν δεχόταν μια επαγγελματική πρόταση για τον χειμώνα σε ένα νησί και β) εάν δεν μας ξεδίπλωνε σε όλο της το μεγαλείο την σχιζοειδή προσωπικότητα του.

όπως αποδείχθηκε μετά από κάποιους μήνες σχέσης με την Μ, ο Γ αισθανόταν πολύ άσχημα για τον τρόπο που είχε εξελιχθεί και κατά συνέπεια τελειώσει η κατάσταση με την Σ, η οποία μάλιστα του είχε σταθεί σε κάτι πολύ δύσκολες περιόδους της ζωής του, που μεταξύ άλλων περιελάμβαναν τον τραγικό θάνατο του σαλιγκαριού που είχε ο Γ από μικρός και το διαζύγιο των γονιών του από την 12 ιντσών τηλεόραση για μια flat screen 25άρα.

μετά από ατελείωτες ώρες συζητήσεων για το πόσο ακατάλληλος είναι για την Μ μας, ήρθε δια στόματος Γ το επίσημο τέλος στην σχέση αυτή, για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους που αποδίδονται μόνο στην χορηγία συνταγογραφημένων φαρμάκων για την ευαίσθητη ψυχική υγεία του Γ.

ήταν ένα μαύρο καλοκαίρι που το ακολούθησε ένας έτσι και έτσι χειμώνας. μέχρι τον ιανουάριο. εκεί ο Γ μας θυμήθηκε ή μάλλον ισχυρίστηκε ότι ποτέ δεν κατάφερε να μας ξεχάσει και έτσι πολιόρκησε την Μ μας ξανά. και ξανά. και ξανά. μέχρι που έπεισε και τους πιο προκατειλημμένους από εμάς να του δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία.

όλοι οι άνθρωποι δεν αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία άλλωστε? του τη δώσαμε και εμείς.

όλα ήταν υπέροχα. ο Γ ανταποκρινόταν στις προσδοκίες όλων μας, κυρίως της Μ, και είχε ξηγηθεί σπαθί σε όλα. τι σε επίσημα ραντεβού μαζί, τι πίτσι πίτσι in public, τι δωράκια, όλα. να σημειωθεί εδώ ότι ο Γ δέχτηκε τελικά εκείνη την δουλεία που λέγαμε στο μακρινό νησί και ερχόταν αθήνα σχεδόν κάθε Σ/Κ.

μόλις μια βδομάδα πριν, ο Γ προφασίστηκε "πολύ δουλειά, πολύ δουλεία" και έτσι "δεν θα έρθω μωράκι μου το Σ/Κ όπως είχαμε πει" η Μ με κατεβασμένα τα πανιά είπε "οκ".

οι ψύλλοι όμως είχαν εισχωρήσει για τα καλά στα ταλαιπωρημένα από την σχέση εξ' αποστάσεως αυτιά της Μ και αποφάσισε ότι κάτι δεν πήγαινε "καθόλου καλά όμως". μια και δυο βάζει την Κ να πάρει τηλέφωνο στο ξενοδοχείου του Γ για να μάθει περίπου μισό λεπτό αργότερα ότι "ο κύριος Γ έχει φύγει από εχτές (σάββατο) με την πτήση των 9:15".

συντετριμμένη καθώς ήταν, συγκαλεί εταιρικό meeting και πάμε όλες να λύσουμε το μεγάλο μυστήριο.

πήρε έξαλλη τον Γ τηλέφωνο ο οποίος παραδέχτηκε ότι είναι στην αθήνα αλλά ότι "ήθελα να σου κάνω έκπληξη μωράκι μου", κάπου εδώ ήταν που ειπώθηκαν οι απειλές για την σωματική του ακεραιότητα που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή. δυστυχώς καμία απειλή δεν έγινε πράξη, αλλά οι δύο τους γίνανε μπίλιες τηλε-φονικό-ς.

"έχει γκόμενα" λέει η μια, "he is not that into you" λέει η miranda, "μπορεί να λέει την αλήθεια" λέει η τρίτη, "είσαι ηλίθια" της λένε όλες μαζί.

το πόρισμα βγήκε! οποία και να είναι η αφορμή ο Γ μας είπε ψέμματα και η τιμωρία είναι αιφνίδιος θάνατος. σβήσιμο αριθμού από το κινητό και λοβοτομή για το σβήσιμο από τον εγκέφαλο. βάψιμο των κουρτινών στο χρώμα που μισούσε, σκίσιμο φωτογραφιών, πέταγμα ενθύμιων και δώρων.

δεν ξανακούσαμε από τον Γ.

η Μ έμεινε κάποιους μήνες μόνη της, και αφού τον θρήνησε με δόξα και τιμή, πέταξε τα μαύρα και έβαλε πλώρη για νέους έρωτες με πιο ευτυχή κατάληξη.

---οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι φανταστική.

είναι απαίσια.---

candid camera

ορισμένες φορές νομίζω ότι πρωταγωνιστώ σε pranks σαν αυτές που κάνει ο ashton kutcher στους διάσημους ή ακόμα χειρότερα σαν μια εκπομπή που έβλεπα στην αγγλία που βάζουν ένα χρονόμετρο τύπου 1 λεπτό και στήνουν ολόκληρο σκηνικό σε ανυποψίαστους πελάτες. το concept είναι σε πόσο χρόνο θα καταφέρουν να τους εξοργίσουν. εάν περάσει ο προκαθορισμένος χρόνος κάθε φάρσας και οι ανυποψίαστοι παραμείνουν ψύχραιμοι τότε κερδίζουν 100 λίρες ή όσο είναι το αντίτιμο που πρέπει να πληρώσεις για την απουσία νευρικού συστήματος από τον οργανισμό σου.

κάπως έτσι νιώθω και εγώ με όλους τους τρελούς που συναντάω καθημερινά παντού. νιώθω σαν να με παρακολουθεί μια κρυφή κάμερα, η οποία κάνει ζουμ στις αντιδράσεις μου και σε κάποιο παράλληλο σύμπαν κάποιοι άνθρωποι γελάνε πολύ με αυτές.
σήμερα μεταξύ άλλων είδα: μια κοπέλα που κυκλοφορούσε με μια τρύπα περίπου όσο το μισό του δείκτη μας στο δεξί της πισινό και έναν τρελό που δεν είμαι και πολύ σίγουρη εάν είναι πραγματικός τρελός με χαρτί ή κάποιος που θα μπορούσε να είναι και φίλος μας και να παριστάνει τον τρελό μόνο και μόνο για να γελάει μετά με τους δικούς του φίλους.
αλήθεια, το έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό, μην είναι κάποιος που μας δουλεύει παριστάνοντας τον τρελό για κάποιο social behavior πείραμα.
τέλος πάντων, ο τύπος αυτός λοιπόν που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στο cast των παρατράγουδων, φλυαρεί ακατάσχετα σε όλη την διαδρομή, κάνοντας μάλιστα λογοπαίγνια για τον κάθε σταθμό. στο μέγαρο μουσικής για παράδειγμα λέει πάντα "μαρμελάδα βούτυρο" σαν να λέει μαρμελάδα φράουλα. λέει και άλλα ακαταλαβίστικα, κάτι ανάμεσα σε μπουρμπουλήθρες και baby talking. ταυτόχρονα κοπανάει το κομπολόι του τόσο δυνατά που θέλω να πάω να ουρλιάξω στο αυτί του να το βουλώσει. αν με άκουγε ο κωνσταντίνος να τα λέω αυτά θα μου έλεγε ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι που ξεσυνερίζομαι τον τρελό. όμως εγώ δεν ντρέπομαι. και αντί να πάω να ουρλιάξω στο αυτί του μπας και σκάσει, έβαλα το trooper (σ' αυτό το σημείο θέλω να κάνω ένα ρηχό break και να δηλώσω πανευτυχής που μετά από αιώνες κατάλαβα τι είναι το hyperlink και μπορώ να κάνω και εγώ λέξεις να αντιστοιχούν σε σελίδες ή τραγούδια στο μπλογκ μου) να ουρλιάζει στο δικό μου ενώ περίμενα στωικά να έρθει ο σταθμός της λύτρωσης "γράφοντας" παράλληλα το ποστ αυτό στο μυαλό μου.
στην πλατφόρμα του μετρό σήμερα βρέθηκε ένας τύπος που άναψε πουράκι ΝΑΙ! ΠΟΥΡΑΚΙ μέσα στο σταθμό, πάνω σε μια πλατφόρμα γεμάτη κόσμο, όπου φυσικά μείναμε όλοι να τον κοιτάμε με τα στόματα μας ορθάνοιχτα σαν τους πιο ακριβοπληρωμένους και έμπειρους κομπάρσους στις φάρσες του βλάση μπονάτσου. ο τύπος, όχι μόνο το άναψε όπως θα έκανε σαν να βρισκόταν στο σπιτάκι του, αλλά μιλούσε κιόλας τόσο δυνατά στο κινητό του, που ήταν σαν να τα έκανε όλα αυτά προκλητικά μην και περάσει από κανέναν απαρατήρητος. κανείς δεν είπε τίποτα, ούτε και εγώ που έβραζα μέσα μου από οργή και αγανάκτηση, κυρίως επειδή δεν του είπα τίποτα μιας και ήμουν πολύ κουρασμένη να το παίξω λαϊκή ηρωίδα για άλλη μια φορά. όταν μόνο έφτασε το βαγόνι, απλά το είπα στην οδηγό του που κατέβηκε φυσικά και του έκανε παρατήρηση δείχνοντας του απλά την πινακίδα που υποδεικνύει ότι απαγορεύεται το κάπνισμα, σαν να μην συμβαίνει και κάτι τόσο τρομερό πια. το έσβησε πατώντας κάτω.
σχόλια για το συγκεκριμένο περιστατικό δεν υπάρχουν. ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για το ποίοι είμαστε, τι κάνουμε και που πάμε.

ρε αι FAQ you

από το εξώφυλλο μου είχε βρομίσει ο τίτλος, αλλά αποφάσισα να το διαβάσω γιατί ίσως να μου έδινε μια ιδέα για το σημερινό ποστ. τελικά έβγαλα λαβράκι και φυσικά.. έγινα έξαλλη.
το θέμα μας για σήμερα είναι το σημερινό εξώφυλλο της εφημερίδας ΦΑΚ (που πλέον απαξιώ μέχρι και το όνομα της να γράψω σωστά).
την "αγάπη" που έχω για τα free press την έχω αναλύσει σε προηγούμενο ποστ και δεν σκοπεύω να το ξανακάνω. την "αγάπη" που έχω για την ελλάδα, αναλύω με κάθε ευκαιρία που μου δίνεται, αυτός είναι και ο σκοπός του μπλογκ, και αυτό σκοπεύω να κάνω όσο πιο συχνά μπορώ μπας και δούμε καμία άσπρη μέρα.
όταν τώρα αυτές οι δύο αγάπες συνδυάζονται, πετάω από την χαρά μου (ΝΟΤ).
κεντρικός τίτλος της εφημερίδας: "greeks don't cry" με θέμα-αφιέρωμα στους λόγους που μας κάνουν περήφανους (τι μας κάνουν λέει??) ως έλληνες. σε μορφή μπουλετ διάσπαρτοι ανάμεσα στα κείμενα βρίσκονται οι λόγοι για τους οποίους είμαστε περήφανοι ως έλληνες σύμφωνα με τους συντάκτες της εφημερίδας και κατόπιν ωρίμου σκέψεως και έρευνας, θεωρώ εγώ.
σας παραθέτω μερικούς από αυτούς: "νιώθουμε περήφανοι ως έλληνες...γιατί όταν συζητάμε για δίαιτα, είμαστε πάντα στο τραπέζι και τρώμε". λέγε-με-και 2η θέση στην παγκόσμια κατάταξη παχυσαρκίας, ευχαριστώ πολύ!.
"γιατί έχουμε δεν έχουμε λεφτά, ένα μπουζουκάκι θα το πάμε". ακολουθεί και 2ο σχόλιο για τα "μπουζουκάκια" που λέει "γιατί ο λουλουδοπόλεμος δεν υπάρχει σε καμία άλλη χώρα". έχω ήδη αρχίσει να νιώθω την περηφάνια να μου γαργαλά τους πόρους. ειδικά για την παγκόσμια καινοτομία μας, αυτή του λουλουδοπόλεμου, του εθνικού μας αθλήματος σύμφωνα με το κεντρικό ενημερωτικό μαγκαζίνο του ΣΤΑΡ, ο κόσμος θα μας ευγνωμονεί για πάντα.
"γιατί η μάνα μου κάθε αύγουστο απλώνει τραχανά. οι άλλοι τι απλώνουν?". κάπως έτσι μάλλον πρωτοχρησιμοποιήθηκε στο υβρεολόγιο μας το "της μάνας σου".
"γιατί όλοι βρίζουν το δημόσιο και ταυτόχρονα σκοτωνόμαστε για μια θέση εκεί". θέλω πολύ να κοινοποιήσω στην συντακτική ομάδα της εφημερίδας ότι εγώ ουδέποτε έχω σκοτωθεί για κάποια θέση ΠΟΥΘΕΝΑ, πόσο μάλλον στο ψωραλέο δημόσιο. επίσης δεν ξέρω και κανέναν που να το έχει κάνει/επιδιώξει ή ακόμα χειρότερα θελήσει. εάν δεν με απατάει η μνήμη μου, το κοινό που απευθύνεται η εφημερίδα, αλλά και οι συντάκτες της έχουν καταδικάσει και κατακεραυνώσει πολλές φορές στο παρελθόν το δημόσιο και παραπλήσιες νοοτροπίες. αλλά μάλλον όλοι τους " γιατί έχουμε νοοτροπία "και αύριο μέρα είναι"". από πότε η αργοσχολία γίνεται λόγος περηφάνιας για έναν λαό? μάλλον από τότε που... "είμαστε πρώτοι στο φανάρι και κορνάρουμε στον εαυτό μας από συνήθεια".
μέσα σ' αυτά τα διαμάντια πραγματικά δυσκολεύομαι να επιλέξω το καλύτερο, αλλά το επόμενο φλερτάρει άνετα με την πρωτιά, "γιατί μπορούμε να απολαύσουμε τον καφέ μας με τσιγάρο. όχι να τον πιούμε σφηνάκι και να πάμε να καπνίσουμε κρυφά στο σπίτι μας".
"γιατί όταν φωνάζουμε "αδελφέ" στον δρόμο όλοι γυρνάνε" ε! το ίδιο και στο "μαλάκας" αλλά δεν βλέπω να το λέτε. επίσης θα ήθελα πολύ να δω αυτόν που το έγραψε/διόρθωσε/ενέκρινε/δημοσίευσε ή έστω γέλασε μ' αυτό να πάει στο κέντρο της αθήνας, στην αθηνάς ή στην ευριπίδου για παράδειγμα, ή ακόμα και στην ομόνοια και να μετρήσει πόσα κεφάλια θα γυρίσουν στο "αδελφέ". χμμ my thoughts exactly.
πέταξα την εφημερίδα στα σκουπίδια, όπου και ανήκει, και ορκίστηκα να μην την ξαναδιαβάσω ποτέ. ορκίστηκα επίσης να προσπαθήσω να κάνω και άλλους ανθρώπους να μην την διαβάσω ποτέ ξανά αρχής γενομένης αυτό το ποστ.
συγνώμη είμαι εγώ τρελή που όλοι οι παραπάνω λόγοι για τους οποίους σύμφωνα με την εφημερίδα θα έπρεπε να αισθάνομαι περήφανη σαν ελληνίδα, είναι ακριβώς οι ίδιοι λόγοι που μισώ αυτή την χώρα και τους ανθρώπους της?
ακόμα απορώ για ποιόν λόγο θέλησε η συντακτική ομάδα της εφημερίδας να κάνει αυτό το "αφιέρωμα", που κατά την άποψη μου είναι διασυρμός, χρησιμοποιώντας κιόλας ΑΥΤΑ τα παραδείγματα.
φυσικά και έχουμε λόγους, πολλούς κιόλας, για να αισθανόμαστε χαρούμενοι (δεν τα πάω πολύ καλά με την λέξη περηφάνια) με το παρελθόν μας και την κληρονομία μας, αλλά σίγουρα όχι για αυτά που λένε αυτοί. μπορώ να δεχτώ ότι έχουν περάσει απο την χώρα μας άνθρωποι για τους όποιους ή για τα έργα τους μπορούμε να νιώθουμε υπερήφανοι. κάποιοι απο αυτούς μάλιστα έχουν φιλοξενηθεί και στις σελίδες της εφημερίδας, γεγονός που με προβληματίζει ακόμα περισσότερο. δεν μπορώ με τίποτα όμως να δεχτώ ότι πρέπει να νιώθουμε περήφανοι για την κατοχύρωση του "λουλουδοπόλεμου" σαν εθνικό σπορ και σαν μέσο επίδειξης νεοπλουτισμού. δεν μπορώ να δω πως συμβάλλει στην εθνική μου συνείδηση το ανελέητο κορνάρισμα στα φανάρια και η απαράδεκτη οδηγική συμπεριφορά. δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να με κάνει να νιώσω έστω ωραία το όνειρο συνομήλικων μου για μια θέση σε έναν σάπιο οργανισμό, για την εξασφάλιση της μονιμότητας και τον θάνατο της παραγωγής και της δημιουργικότητας. δεν μπορώ να νιώσω ούτε καλά με την αναβλητικότητα του "και αύριο μέρα είναι" για έναν λαό που βουλιάζει καθημερινά στην αποχαύνωση και στην λήθη. δεν μπορώ ούτε για μια στιγμή να καταλάβω πώς νομίζουν αυτοί που σκέφτηκαν και έγραψαν όλες αυτές τις αηδίες, ότι θα τονώσουν την πεσμένη ελληνική ψυχολογία και θα ανορθώσουν το πεσμένο εθνικό αίσθημα παραθέτοντας λόγους για τους οποίους κανονικά όλοι θα έπρεπε να ντρεπόμαστε.
ποτέ δεν ήμουν υπέρμαχος της σοβαρότητας και της σοβαροφάνειας και γενικά πιστεύω ότι όλα χρειάζονται και όλα συμβάλλουν στο να κάνουμε την καθημερινότητα μας όσο πιο ωραία και διασκεδαστική γίνεται, συμπεριλαμβανομένης και της βλακεία και της χαζομάρας και της ελαφρότητας. ποτέ δεν είπα ότι δεν μου αρέσουν τα μπουζούκια, ότι τα καταδικάζω ή ότι δεν διασκεδάζω σε αυτά. ποτέ δεν είπα ότι δεν έχω κορνάρει και εγώ μανιακά στον μπροστινό/διπλανό/πισινό μου ή ακόμα και σε κανέναν, αλλά επειδή έχω νεύρα. υπήρξαν φορές, όταν κάπνιζα, που κάπνιζα σε χώρους που ίσως να μην επιτρεπόταν ή κάπου που μπορεί να ενοχλούσε άλλους. έχω κάνει και εγώ τα περισσότερα από τα παραπάνω παραδείγματα (εκτός από τον τραχανά που ακόμα σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω το νόημα πίσω απ' αυτό το σχόλιο) αλλά ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν ένιωσα ούτε καλά, ούτε ότι κάνω κάτι καλό, αλλά πολύ περισσότερο ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ για το ότι έχω επιβαρύνει έστω και έναν άνθρωπο με την κανιβαλιστική συμπεριφορά μου.
πραγματικά εάν υπάρχουν έστω και δέκα άνθρωποι που θα συμφωνήσουν με τις απόψεις της εφημερίδας, τότε είναι πραγματικά ώρα να μετακομίσω για τα καλά απο εδώ.
ή αλλίως to get the FAQ out of here.

με το ετσι θελω

αύριο πέμπτη θα είμαι για άλλη μια φορά έξαλλη. τα μέσα μαζικής μεταφοράς ΠΑΛΙ απεργούν και θα πρέπει όλοι μας, να πάρουμε το ωραίο μας αμαξάκι ή το ωραίο αμαξάκι του συναδέλφου μας και να χυθούμε στην κίνηση της κάθε κηφισίας, αλεξάνδρας, βασ. σοφίας και εθνικής.
αντιδρούν λέει οι εργαζόμενοι τους για τις μειώσεις μισθών, για το ασφαλιστικό και τις επιδοτήσεις.
ναι οκ! όλοι αντιδρούμε, σε κανέναν προφανώς δεν αρέσει αυτό, αλλά κανείς δεν επιβαρύνει άλλους χίλιους πεντακόσιους ανθρώπους με την αντίδρασή του.
όλοι, ή έστω οι περισσότεροι κάνουμε υπομονή και ψάχνουμε να βρούμε δημιουργικούς τρόπους για να να περάσει το μαρτύριο που λέγεται κρίση και ΔΝΤ όσο πιο ανώδυνα γίνεται. κοιτάμε να κάνουμε την δουλεία μας, όχι σαν εργατικά μυρμήγκια και άλλες τέτοιες αηδίες, αλλά σαν άνθρωποι που τόσα χρόνια γλεντάγαμε χωρίς τον ξενοδόχο, με καταναλωτικά/στεγαστικά/διακοπο και άλλα δάνεια παριστάνοντας τους πλούσιους με τα τρύπια σώβρακα.
έλεος πια σ' αυτή την χώρα που όπου ο κάθε ένας ΜΠΟΡΕΙ να κάνει ότι του κατέβει, να κλείνει δρόμους, να σταματάει τα μέσα, να παγώνει την κυκλοφορία, για να διαμαρτυρηθεί για κάτι που δεν βρίσκει (προφανώς και κανέναν άλλον) σύμφωνο.
πόσο μάλλον όταν απ' όλους αυτούς που θα απεργήσουν αύριο περίπου το 10% θα πράξει συνδικαλιστικά ενώ το υπόλοιπο 90 θα είναι στην ερμού και στα mall να καταναλώνει ακατάσχετα.
και εμένα με επηρεάζουν ή θα με επηρεάσουν στο μέλλον αυτά τα μέτρα αλλά δεν πάω να κάτσω μες την μέση του δρόμου να ενοχλώ όποιον θέλει να περάσει.
το πιο τραγικό απ' όλα είναι ότι έχω παρατηρήσει τρομερή αύξηση στην χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, έχω δει στα δελτία ειδήσεων πολλούς ανθρώπους να λένε ότι πλέον χρησιμοποιούν το μετρό για να πηγαίνουν στην δουλεία τους και το βλέπω και από τα κορίτσια στο γραφείο. μπορεί το περπάτημα από και προς την στάση να είναι μαρτύριο με τα τακούνια ή κάτω από τον καυτό πρωινό ήλιο, μπορεί η απογευματινή νύστα να κάνει τα σάλια σου να τρέχουν σαν βελγικός ποιμενικός στη σαχάρα, αλλά πολλοί είναι εκείνοι που θυσιάζουν την άνεση του αυτοκινήτου τους με την βολή που προσφέρουν τα μέσα. αυτό όμως θα σταματήσει να συμβαίνει εάν προοδευτικά τα μέσα λειτουργούν 2 φορές την εβδομάδα. ελπίζω να μην ποντάρουν στην αναγκαιότητα που έχουν δημιουργήσει στον μέσο αθηναίο που απλά θέλει να πάει στην ριμάδα την δουλεία του, γιατί η ιστορία έχει δείξει ότι εφαρμόζοντας την αγανάκτηση σου στον "άμαχο" πληθυσμό δεν καταφέρνεις απολύτως τίποτα εκτός από το να χάσεις τελικά όποιο ποσοστό δικαίου σου αναλογεί μη έχοντας στο πλευρό σου την μάζα ή ακόμα χειρότερα, έχοντας την απέναντι σου.
στην προκειμένη περίπτωση, το ποσοστό (δικαίου) δεν είναι και πολύ μεγάλο γιατί ότι επιφυλάσσουν οι αλλαγές για αυτούς επιφυλάσσουν για όλους. δεν έχουν επίσης και πολύ δίκιο γιατί η αποχή και η παραίτηση-λέγε-με-και-απεργία δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό και δεν αγιάζει κανένα μέσο. απεναντίας δείχνει μια γενικότερη στάση αντιμετώπισης και συμπεριφοράς που δεν είναι προς τιμήν κανενός να την εφαρμόζει. εάν είσαι δυσαρεστημένος με την εκάστοτε κατάσταση, δεν κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια να περιμένεις την "καλή" αλλά σηκώνεις τα μανίκια και βουτάς στην δουλεία, πόσο μάλλον να οργανώνεις μια φορά την εβδομάδα (θεσμός έγινε πλέον) στάση και απεργία με το έτσι θέλω, βάζοντας όλους τους υπόλοιπους σε μια εφιαλτική διαδικασία με μεγαλύτερη συνέπεια το τεράστιο κόστος της βενζίνης.
το χειρότερο απ' όλα είναι ότι χτες το βράδυ γυρνώντας φυσικά με το μετρό, πέτυχα οδηγό εν αναμονή της βάρδιας του, με φραπέ, σακουλίτσα με κολατσιό και ένα ολόκληρο πακέτο ψωμί του τοστ στο χέρι. κάτι τέτοιες εικόνες σε κάνουν να αναρωτιέσαι τους πραγματικούς λόγους που απεργούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι όταν η μόνη τους δουλεία είναι να πηγαίνουν πάνω-κάτω ένα βαγόνι του μετρό ή του ηλεκτρικού που στο φινάλε θα μπορούσε να πηγαίνει και ΜΟΝΟ ΤΟΥ.

food for thought

σήμερα είναι (πάλι) μια από αυτές τις μέρες που θέλω να φάω οτιδήποτε τρώγεται, όλα μαζί. εστιάζω κυρίως σε τυρόπιτες και κρουασάν γεμιστό με γαλοπούλες και μαγιονέζα, μαζί με κουλούρι με νουτέλα, κούκι σοκολάτα και κάτι πολύ μικρά μπέργκερς που έφαγα προχτές και μου έχουν μείνει.
φέτος είναι η μόνη χρονιά σε όλη μου την ζωή που δεν μπορώ ούτε να ελέγξω τις ορέξεις μου, ούτε να ρυθμίσω την διατροφή μου και το ωράριο της, ούτε να πειθαρχήσω στο γυμναστήριο. φυσικά όλες αυτές οι ατασθαλίες έχουν εγκατασταθεί (ελπίζω όχι μόνιμα) στον πισινό μου και τουλάχιστον για αυτό το καλοκαίρι δεν με βλέπω να προλαβαίνω να τις ξεφορτωθώ.
για να μην είμαι άδικη, έχουν εγκατασταθεί και σε άλλα στρατηγικά σημεία πάνω μου, όπως για παράδειγμα στην κοιλία μου, με αποτέλεσμα οι φωτογραφίες μου από το παρελθόν με τους πέτρα κοιλιακούς να έχουν μπει για τα καλά στο χρονοντούλαπο. κάποτε φαντάζομαι θα τις δείχνω στα παιδιά μου, τα οποία δεν θα μπορούν με τίποτα να ταυτίσουν το σώμα τούμπανο της φωτογραφίας με την βιοχλαπάτσα που θα έχουν για μαμά. Ω ΘΕΟΙ!
τον χειμώνα που μόλις μας πέρασε (καλό μήνα!) έκανα δύο ολέθρια λάθη για την σωματική και διατροφική μου ακεραιότητα.
ολέθριο λάθος Νο.1: σταμάτησα το μπαλέτο. από την σταθερή γυμναστική που έχω κάνει τόσα χρόνια (εκτός από φέτος) έχω μάθει ότι πρέπει να ακούω το σώμα μου και να σέβομαι τις ανάγκες του. έτσι οι πολλαπλές κράμπες που άρχιζαν στο ζέσταμα και δεν τελείωναν ποτέ μου λέγανε ότι ήρθε η ώρα να σταματήσω να παριστάνω τον χαρούμενο ιπποπόταμο με ροζ τουτου (ψέμα! δεν φόραγα ποτέ τουτου αλλά είναι τρομερά αστείο σαν εικόνα) όσο πιο γρήγορα γίνεται. έτσι και έκανα. οχτώ μήνες αργότερα συνεχίζω να αναρωτιέμαι εάν "άκουσα" λάθος. μπορεί οι κράμπες να έφυγαν αλλά μαζί μ' αυτές έφυγαν και τα αόρατα στηρίγματα που κρατούσαν τον "ποπό βερίκοκο" όπως μας έλεγε η κυρία γιάννα στο ύψος του αλλά και στο ύψος των περιστάσεων και τον έριξαν στα τάρταρα της βαρύτητας.
ολέθριο λάθος Νο.2: ερωτεύτηκα. προφανώς και δεν είναι λάθος, αλλά ότι πιο τέλειο έχει συμβεί στην ζωή μου, αλλά όχι στο σώμα μου. το πιο σύνηθες στα πρώτα ραντεβού είναι το φαγητό. έναν χρόνο μετά εμείς ακόμα πάμε ραντεβού για φαγητό, όπου το ραντεβού είναι η δικαιολογία και ο σκοπός είναι να ξεσκιστούμε στο φαΐ. δώδεκα μήνες αργότερα έχω αυξήσει τα ποσοστά των τρανς λιπαρών οξέων και τα έχω αφήσει να κυκλοφορούν ελεύθερα στο αίμα μου, καθώς επίσης και τα επίπεδα κυτταρίτιδας στα μπούτια μου.
το μόνο θετικό είναι ότι παραμένουμε ερωτευμένοι. το αρνητικό, εκτός του ότι έχουμε ξεπαραδιαστέι, είναι ότι έχω αλλάξει τόσο πολύ τον τρόπο της διατροφής μου και έχω εθιστεί σε γεύσεις και φαγητά τα οποία βάση του προτέρου έντιμου διατροφικού μου βίου ούτε που θα πλησίαζα, ενώ τώρα δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά.
επίσης το πολύ πολύ κακό που δεν οφείλεται μόνο στον έρωτα αλλά στα ελληνικά ωράρια συναναστροφής και κοινωνικής δικτύωσης, το βραδινό φαγητό από το οποίο δεν μπορώ να απαλλαγώ πια με τίποτα. εκτός αν αποφασίσω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου αδύνατη, αλλά χωρίς φίλους.
για να μην υπερβάλλω κιόλας είμαι (ακόμα) μια χαρά. οριακά μια χαρά αλλά μια χαρά!
a girl's gotta do what a girl's gotta do και έτσι για φέτος το καλοκαίρι θα απαρνηθώ τα περσινά μου κορδονάκια μαγιό τα οποία τα είχα συλλέξει από παντού και ήμουν τόσο περήφανη για όλα τους και θα φορέσω τα πολύ πολύ ωραία ολόσωμα τα οποία έχω αρχίσει ήδη να μαζεύω με πολύ μεγάλη προσοχή εστιασμένη στην αποφυγή οποιουδήποτε έχει κοψίματα τα οποία θα αφήνουν την χαριτωμένη μπάκα μου να κοιτάει τους φίλους μου κατάματα. επιστροφή στο 1989 λοιπόν που φορούσαμε μαγιό με πλάτη και φαρδιές τιράντες. ένα νούμερο μεγαλύτερο σε όλα είναι η λέξη κλειδί. η εμπειρία μου μου έχει δείξει ότι ένα πιο φαρδύ και χαλαρό ρούχο σε κάνει να νιώθεις πολύ περισσότερο άνθρωπος (από θαλάσσιος ελέφαντας) ένα πρωί που το προηγούμενο βράδυ έφαγες τον άμπακο.
τα παραπάνω ολέθρια λάθη παραμένουν λάθη γιατί τους επιτρέπω να συμβαίνουν. δέχομαι ότι κάποιος/κάποια μπορεί να τρώει για ψυχολογικούς λόγους αλλά όλες μας έχουμε πλήρη γνώση την ώρα που ισιώνουμε την τούρτα ή το παγωτό ότι όσο πιο πολύ ισιώνεις πάνω τόσο πιο πολύ ζαρώνεις κάτω. όλα είναι στο μυαλό πόσο μάλλον μια βιολογική ανάγκη καλυμμένη από μυριάδες διατροφικούς πειρασμούς που καταλήγουν σε βουλιμία (χωρίς τα παθολογικά συμπτώματα, μόνο την ακατάσχετη όρεξη).
ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μπορώ να ορίσω το μυαλό μου και να μου επιβάλλω ότι όχι κουκλίτσα μου δεν μπορείς να τρως τέσσερις μπάλες παγωτό, δυο σάντουιτς, φρούτα, μεσημεριανό, και σουβλάκι το βράδυ και να έχεις το ίδιο σώμα όπως στα 16 σου.
όπως επίσης δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μπορώ να αποκτήσω μια συνέπεια ως προς την γυμναστική. η μόνιμη μου δικαιολογία είναι ότι έχω πολύ καλύτερα πράγματα να κάνω από το να ιδρώνω στο γυμναστήριο (πράγματα που κατά πάσα πιθανότητα έχουν σχέση με μια βόλτα από το αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο) και αναφορικά με το φαγητό, ότι δεν θέλω να καταπιέζομαι, να είμαι μίζερη, να υπολογίζω τι τρώω ή δεν τρώω, να μετράω τις μπουκιές μου κτλ. αλλά να χαίρομαι την ζωή μου.
[όπως μπορούμε όλοι να καταλάβουμε, έχω βάλει μέσα στην επιχειρηματολογία υπέρ του φαγητού τα πάντα για να μην αφήσω ούτε ένα μικρό παράθυρο στο μυαλό μου να φωνάξει "θα γίνεις σαν μοσχάάάάάρι εάν συνεχίσεις έτσι" και να το ακούσω]